رسيد لشكرى متشكل از دوازده هزار سوار را به جنگ آنان فرستاد. چون اين نيروها به آلفونسو نزديك شدند، او از طليطله گريخت. سال بعد سپاه بيست هزار نفرى عبدالمؤمن وارد اندلس گرديد و حاكم غرناطه (ابن همشك) و ديگران به فرمان موحدون درآمدند.

موحدون درصدد حمله به ابن مردنيش (پادشاه شرق اندلس) برآمدند. چون اين خبر به ابن مردنيش رسيد نزد حاكم فرنگى بارسلونا فرستاد و از او تقاضاى كمك كرد. او با ده هزار تن به يارى وى شتافت. فرمانده عبدالمؤمن، حركت كرد تا به ابن مردنيش نزديك گرديد، اما با دريافت خبر حركت نيروهاى فرنگى از بارسلونا، به اشبيليه بازگشت.

پس از مرگ عبدالمؤمن مردم با پسرش يوسف بيعت كردند. پس از استقرار امور، وى در سال 566 ه/ 1170 م همراه صد هزار سوار از موحدون و اعراب وارد اندلس گرديد و در اشبيليه فرود آمد (و در همين فاصله ابوعبدالله محمد بن سعد مشهور به ابن مردنيش درگذشت). بازماندگان وى نزد اميرالمؤمنين يوسف بن عبدالمؤمن آمدند و حاكميت او را پذيرفتند. او نيز با ايجاد پيوند خويشاوندى با آنان به نيكى رفتار كرد و آنها را منزلتى بلند داد.

به اين ترتيب شرق اندلس نيز ضميمه حكومت موحدون گرديد.

آنگاه يوسف درصدد باز پس‌گيرى سرزمينهايى كه فرنگيها بر آنها چيره شده بودند برآمد. مملكت او وسعت يافت و دسته‌هاى جنگى او تا دروازه‌هاى طليطله را مورد حمله قرار دادند. فرنگيها بر ضد او همدست شدند و او پس از بروز قحطى در سپاهش از اندلس به مراكش بازگشت. بار ديگر در سال 580 ه/ 1184 م همراه سپاهى گران از دريا گذشت و غرب كشورش را هدف قرار داد. شهر شنترين را مدت يك ماه به محاصره درآورد ولى بيمار شد و مرد و جنازه‌اش را با تابوت به اشبيليه آوردند.

پس از مرگ يوسف، پسر مشهورش اميرالمؤمنين يعقوب المنصور بن يوسف بن عبدالمؤمن زمام امور را به دست گرفت. او پرچم جهاد را برافراشت و فتوحات فراوانى كرد.

نخستين چيزى كه او پس از رسيدن به حكومت مدّ نظر قرار داد، برقرارى نظم در اندلس بود.

وى اوضاع آن سرزمين را سامان بخشيد و جنگجويان را در پايگاههايشان مستقر ساخت و سپس به پايتخت خود (مراكش) بازگشت.