حكمرانان به حكم نوع پرورش خود و در نتيجه ضعف و ناتوانى و نوع شكل‌گيرى سيستم سياسى‌اى كه اغلب زير سلطه غير مسلمانان بود، نسبت به مسيحيان شمال فرمانبردارتر بودند.

اين امر موجب نابودى همگان گرديد: هم اميران و هم عامه مسلمانان، چه آنها كه اصالت اندلسى داشتند و چه آنهايى كه از مغرب اسلامى به يارى مسلمانان اندلس شتافته بودند.

3. نبرد الارك‌

به اين ترتيب در آستانه پايان پيمان صلح پنج ساله، گروهى از فرنگيان در قالب لشكرى انبوه به سرزمينهاى اسلامى سرازير گشتند و آن را سخت دستخوش غارت و فساد و تباهى كردند.

يعقوب المنصور با شنيدن اين خبر با سپاهى بزرگ و منظم آهنگ آنان كرد و در سال 591 ه/ 1194 م به سوى اندلس از دريا گذشت. با آگاهى از حركت وى فرنگيهاى همه نقاط براى جنگ با او بسيج شدند.

دست بر قضا يعقوب المنصور به شدت در اين دوره بيمار گرديد (به طورى كه پزشكان از زندگى وى نوميد شدند). آلفونسو پادشاه قشتاله با استفاده از اين فرصت تأخير مسلمانان را حمل بر ضعف نمود؛ و در قلمرو مسلمانان اندلس دست به فساد زد؛ و سپاه مسلمانان پراكنده گشت. او با پيامهايى توأم با وعده و وعيد شهرهاى اندلس هم‌مرز با خود را خواستار گرديد. اما سلطان يعقوب المنصور بهبود يافت و فرماندهى لشكر را به عهده گرفت. طرفين در شمال قرطبه- در نزديك قلعه رباح- در روز پنجشنبه نهم شعبان در جايى موسوم به الارْك رو در رو شدند.

يعقوب المنصور نيروهايش را سازمان داد. شيخ ابن ابى‌حفص عموى سلطان، ابوزكرياى حفصى را به فرماندهى نيروهايى كه بايد با آلفونسو مقابله كنند گماشت و بخش اعظم سپاه نيز زير فرماندهى خود وى قرار گرفت. درگيرى آغاز شد و آلفونسو پنداشت كه عمده نيرو همانى است كه در مقابل او قرار دارد و فرمانده آنها نيز خود يعقوب المنصور است. از اين رو همه نيروى خود را بر ضد آن بخش متمركز ساخت. نبرد سختى درگرفت و شمار بسيارى از مسلمانان به شهادت رسيدند. در آستانه پايان يافتن نبرد به سود فرنگيان و