داشتند تا به آنان هشدار دهند و از آنها درخواست كمك كنند. اما افسانه «پرسترجان» تأكيد مى‌ورزيد كه به زودى از شرق كسى براى رهايى آنان قيام خواهد كرد». با آنكه مسيحيان اروپا به وسيله مغولان شرقى نابود گشتند، تأثير اين اسطوره همچنان به قوت خود باقى ماند.

ممكن است مسيحى بودن خاقان بزرگ مغول و افسانه «پرسترجان» هر دو دروغ بوده باشد، اما همگان اين را مى‌دانستند كه مغولان در جنگ با مسلمانان بزرگ‌ترين نيروى آنان را در شرق از ميان برداشتند؛ و شاهدختهاى مسيحى با اعضاى خاندانهاى مغول پيوند ازدواج برقرار كردند. از اين رو بسيار جاى انتظار بود كه خان بزرگ آماده باشد از نيروهاى مسيحى بر ضد مسلمانان پشتيبانى كند؛ و چنين به نظر مى‌رسيد كه ظهور همپيمانى قوى در شرق فرصت را براى دعوت به يك جنگ صليبى جديد فراهم آورده است.

ج. صليبيها مغولان را تشويق مى‌كنند

حمله‌هاى سوم و چهارم صليبى، ضعف منابع انسانى در غرب، كاهش شور و هيجان جنگجويان و وجود جهت‌گيريهاى ضد كليسايى را آشكار ساخت. عملياتى كه در مصر و شام انجام شد، پايدارى و سرسختى مسلمانان در مقابل تهاجم صليبى را به نمايش گذاشت. پاپ اينوسان چهارم راه پيشينيان خود را براى بسيج نيروهاى غربى و نجات جهان مسيحى- به گمان خودش- پى گرفت. او دو گروه از نمايندگان خويش را براى باريابى به دربار خان بزرگ اعزام داشت.

گروه اول به رياست راهب فرنسيسكانى «ژان پلان كارپن» شهر ليون را در ماه آوريل سال 1245 م ترك گفت. اين هيأت در مدت پانزده ماه از روسيه و دشتهاى آسياى ميانه عبور كرد و در ماه آگوست 1246 م خود را به اردوگاه امپراتورى در «سيرا اردو» نزديك قراقورم رساند.

رسيدن هيأت نمايندگى پاپ با تشكيل مجلس سران قبايل مغول، «قوريلتاى»، براى انتخاب گيوك به عنوان خان بزرگ، همزمان گرديد. گيوك از فرستادگان پاپ به گرمى استقبال كرد. اما هنگام خواندن نامه پاپ كه از وى مى‌خواست تا به دين مسيحيت درآيد، تقاضاى پاپ را رد كرد و از او خواست كه بايد «به رياست عالى او اعتراف كند و همراه ديگر سران غربى نزد او بيايد و سوگند تبعيت ياد كند».

هنگامى كه «ژان پلان كارپن» در آغاز سال 1247 م به مجلس پاپى بازگشت، همراه اين نامه نا اميد كننده گزارش مفصلى را به پاپ اينوسان چهارم تقديم داشت و خاطرنشان كرد كه‌