مغولان هدفى جز جنگ و پيروزى ندارند. اما پاپ اينوسان چهارم دست از تلاش برنداشت و اندكى پس از رسيدن هيأت نخست، هيأت دوم را به رياست راهب دومينيكانى «اسكلين لومباردى»، اعزام داشت. اين هيأت از سوريه گذشت و در مه سال 1247 م در تبريز با فرمانده مغول «باجو» ديدار كرد.

بايجو كه نقشه حمله به بغداد را در سر مى‌پروراند آمادگى خود را براى برقرارى ائتلاف جهت مبارزه با ايوبيان اعلام داشت؛ زيرا سودش را در اين مى‌ديد كه با برپايى يك جنگ صليبى مسلمانان شام را از جنگ خود منصرف كند. بايجو هنگام بازگشت اسكلين به رم دو تن به نامهاى ايبك و سركيس را از سوى خود به همراه اسكلين اعزام كرد. با اينكه اين دو تن صلاحيت سفير تام‌الاختيار را نداشتند، بار ديگر اميدها در غرب جان گرفت. اين دو نماينده مدت حدود يك سال ميهمان پاپ بودند و در ماه نوامبر سال 1248 م به آنان اطلاع داده شد كه بايد نزد بايجو بازگردند. آن دو از اينكه در امر هم‌پيمانى چيز جديدى صورت نگرفت ابراز تأسف كردند.

مشهور است كه لويى نهم پيش از حمله به مصر مدتى را در قبرس توقف كرد. به حسب اتفاق در دوران حضور وى در قبرس در نوامبر سال 1248 م دو فرستاده نسطورى بانام مرقص و داود به نيكوزيا رسيدند و گفتند كه فرستادگان فرمانده مغولى «گيهيداى» نماينده خان بزرگ در موصل هستند. آن دو فرستاده نامه‌اى با خود داشتند كه با عباراتى خشك و خشن از توجه مغولان به مسيحيت سخن مى‌گفت. لويى شادمان شد و هيأتى را متشكل از دو راهب دومينكانى به رياست «اندرو لونگ كيمو» كه با زبان عربى آشنا بودند، نزد خان مغول اعزام داشت. «آندرو» در آخرين گفت و گوهايى كه با «مونوفيزتيها» انجام شد، رئيس هيئت نمايندگى پاب بود.

دو برادر كليساى متحركى را به عنوان هديه‌اى شايسته خان صحرانشين نو مسيحى همراه ملزومات مورد نياز قربانگاه كليسا به علاوه ديگر هداياى دنيوى با خود بردند. آن دو در كانون دوم (ژوئن) سال 1249 م قبرس را به مقصد اردوگاه «گيهيداى» ترك گفتند. گيهيداى آنان را به مغولستان فرستاد. چون به قراقورم رسيدند متوجه شدند كه «كيوك» مرده و بيوه‌اش «اغول قايميش» نيابت سلطنت را بر عهده دارد. از هيأت با زيركى استقبال گرديد، اما اغول قايميش هداياى پادشاه را به عنوان ماليات يك رعيت به ارباب خود تلقى كرد.