سه سال بعد آندرو بازگشت، در حالى كه جز نامه‌اى حاكى از تأييد بر سيادت اغول قايميش و فرمانهايى لازم‌الاجرا براى يك تبعه حكومت مغول با خود نداشت. مطابق آن فرمان، يك تبعه دولت موظف است هر ساله چنان هدايايى را تقديم كند.

لويى از اين پاسخ به وحشت افتاد، اما همچنان آرزوى هم‌پيمانى با مغولان را در سر مى‌پروراند. او پس از شكست در مصر همراه باقيمانده شكست‌خوردگان به عكا بازگشت و به جاى درگيرى مسلحانه به نزاع‌هاى سياسى روى آورد و در سال 1252 م با حشيشيها (اسماعيليه) همپيمان گرديد. در حالى كه مهمترين هدف لويى دوستى با مغولان، سرسخت‌ترين دشمنان حشيشيها، بود.

در اوايل سال 1253 م به عكا گزارش رسيد كه يكى از فرماندهان مغول به نام سارتاق پسر باتو به مسيحيت گرويده است. لويى دو تن از كشيشان دومينيكايى يعنى ويليام روبروكى و بارتو لميوى كرمونائى، را نزد امير مغولى فرستاد تا وى را براى كمك به برادران مسيحى خود در سوريه تشويق كنند. وقتى ويليام روبروكى در روزهاى پايانى سال 1253 م به دربار خان بزرگ رسيد با حكومتى سراپا اختلاف رو به رو شد؛ كه با حكومتى كه «آندره لانژموئى»، فرستاده پيشين لويى، را پذيرايى كرده بود، بسيار تفاوت داشت. منگو در اول تموز (ژوئيه) سال 1251 م به عنوان خان اعظم مغول انتخاب گرديده بود. پس از بر تخت نشستن وى، مغولان سياست توسعه‌طلبانه خود را از سر گرفتند و شاهزادگان بزرگ به سر كارهايشان بازگشتند. ايران به دست هولاكو- سومين برادر منگو- افتاد و توجه اصلى مغولان به ايران و قوبيلاى در شرق معطوف گرديد. ويليام روبروكى در آگوست 1254 م هنگام بازگشت از مأموريت از تهاجم قريب‌الوقوع مغولان باخبر بود.

كشور ارامنه در كيليكيا نخستين امارت صليبى بود كه به اهميت توسعه‌طلبى مغول پى برد؛ و درصدد برآمد تا ارتش سلجوقى را در سال 1243 م به دست مغولان نابود گرداند. به دنبال آن ملك هيتوم (پادشاه ارمنستان) نامه‌اى به باجو فرستاد و نسبت به وى اظهار دوستى و احترام كرد.

در سال 1247 م هيتوم هيئتى را به رياست برادرش «كند ستبل سمباد» به دربار خان مغول فرستاد. كيوك به وى قول داد كه از ارمنستان پشتيبانى كند و او را براى بازپس‌گيرى آنچه سلاجقه تصرف كرده بودند يارى دهد.