ابن هود كه در سال 643 ه/ 1245 م در آنجا سر به شورش برداشت، گرفت و پس از آن در سال 663 ه/ 1264 م ساكنان لورقه با وى بيعت كردند.

ابن الاحمر در آغاز كار خويش با پادشاه قشتاله دست همكارى داد و ابن هود براى نزديك شدن به او با ابن الاحمر به رقابت برخاست و به وسيله ابن الاحمر سى دژ در «كف غربه» به دست آن كافر افتاد. از او براى تصرف قرطبه كمك گرفت. سپس در سال 633 ه قرطبه را به تصرف درآورد و پس از آن در سال 646 ه بر اشبيليه چيره گشت. فرنگيها فرصت را با ايجاد تفرقه غنيمت شمردند و بسيارى از دژها و شهرها را از چنگ مسلمانان بيرون آوردند. پادشاه قشتاله سرزمينهاى اسلامى را ناحيه به ناحيه و مرز به مرز درنورديد تا آنكه مسلمانان ناگزير به ساحل دريا مابين «رنده» از مغرب و «بيره» از شرق اندلس يعنى حدود ده منزل از غرب تا شرق به اندازه يك منزل يا كم‌تر در عرض ميان دريا و خشكى پناه بردند. سپس ابن احمر به خشم آمد و به تصرف ديگر نقاط جزيره طمع بست كه به وى اجازه داده نشد.

در اين دوره قدرت دولت بنى مرين در ساحل مغرب به حساب ضعف دولت موحدون رو به افزايش بود. در سال 668 ه/ 1269 م، دولت موحدون به طور كامل از سرزمين مغرب برچيده شد و قدرت بنى مرين استوار گرديد. در پى آن ساكنان اندلس بر فرنگيهايى كه برضدشان يورش مى‌بردند پيروز شدند و جنگجويان بنى‌مرين و ديگران در اندلس به يكديگر پيوستند. پادشاه مغرب يعقوب بن عبدالحق سه هزار تن از آنان را فراخواند؛ و آنان در حدود سال 660 ه از دريا گذشتند و ابن الاحمر آنان را پذيرا گشت و آنها را به جان دشمن خويش انداخت. مسلمانان بازگشتند و زاد ولد كردند و كار به همين صورت بود تا آنكه شيخ ابن الاحمر در سال 681 ه/ 1272 م از دنيا رفت و پس از وى پسرش محمد فقيه به جاى او نشست. ابن الاحمر به وى سفارش كرد كه در صورت تهديد از سوى فرنگيان از بنى‌مرين- پادشاه مغرب- كمك بگيرد.

در سال 672 ه/ 1273 م محمد فقيه از سوى فرنگيها مورد تعرض قرار گرفت. او از سلطان يعقوب بن عبدالحق (سلطان فاس و مغرب) تقاضاى كمك كرد. يعقوب تقاضاى او را اجابت كرد و پسرش را به همراه لشكريانش با او گسيل داشت. آنگاه خود سلطان اقدام به عبور به سوى اندلس كرد و جزيره خضرا را از يك شورشى گرفت و آن را پايگاه جهاد خود قرار داد. ابن الاحمر «طريف» و دژهاى اطرافش را در اختيار او گذاشت و آن دو شكست سختى را بر