4. پادشاهان بنى احمر

چون پايگاههاى اندلس مثل قرطبه، اشبيليه، طليطله، مرسيه و امثال آن به تصرف مسيحيان درآمد، مسلمانان به غرناطه، مريه، مالقه و امثال آن پناه بردند. آن سرزمين پهناور رو به تنگ شدن نهاد و اژدهاى دشمن هر از چند گاه شهرى يا دژى را مى‌بلعيد و از درخت جان اين سرزمين شاخه‌اى را مى‌شكست. مقدار اندك باقى‌مانده از جزيره در تصرف پادشاهان بنى احمر بود؛ و آنان پيوسته با دشمن در رنج و درگيرى بودند. چنان كه در اخبارشان آمده است، آنان گاه دشمن را به تنگ مى‌آوردند و گاه از پادشاهان فاس (بنى‌مرين) كمك مى‌گرفتند.

هنگامى كه پادشاهان هفتگانه فرنگ در سال 800 ه/ 1397 م آهنگ تصرف غرناطه را كردند، ساكنان آنجا توافق كردند كه نزد حاكم مرينى مغرب بفرستند و از آنان كمك بگيرند.

شيخ ابواسحاق بن ابى العاصى شيخ ابوعبدالله طنجالى و شيخ ابن زيات بلشى را به عنوان سفير تعيين كردند. پس از رفتن آنان فرنگيها با 35 هزار سوار و صد هزار پياده به جنگ غرناطه آمدند. سلطان مغرب با فرستادگان موافقت نكرد و كمكشان نداد. اما اين كار از عزم مسلمانانى كه سخت درگير جنگ با فرنگيها بودند و پيروز شدند چيزى نكاست.

باقيمانده پادشاهان بنى احمر در اندلس پس از تصرف كوه به وسيله مسيحيان بيشتر اوقات را در جنگ و ستيز بودند و تا رسيدن دوره پيرى دولتشان وضعيت آنان به همين منوال بود.