پناهگاهها و دژها در اختيار حاكم رُم (پاپ) نهاده شود، به شرايط صلح پايبند خواهد ماند و براى تضمين پيمان‌نامه‌ها طبق آيين مسيحيت سوگند ياد خواهد كرد. مردم در اين باره گفت و گو كردند و يادآور شدند كه سران سپاه مسلمانان هنگام گفت و گوى بر سر اين موضوع اموال فراوانى از مسيحيان دريافت داشته‌اند. سپس طبق شرايطى ميان طرفين پيمان صلح به امضا رسيد.

متن پيمان‌نامه براى ساكنان غرناطه خوانده شد. آنان نيز پذيرفتند و موافقت كردند. بيعت را براى حاكم قشتاله نوشتند و او نيز پذيرفت؛ و سلطان غرناطه كاخ «الحمرا» را ترك گفت.

6. پيمان صلح‌

فرديناند بر الحمرا چيره گرديد و حدود پانصد تن از اعيان را از بيم خيانت به گروگان نگاه داشت. صلح 67 شرط داشت؛ كه از جمله اينها بود: كوچك و بزرگ در جان و مال و ناموس درامانند؛ مردم در خانه و كاشانه و محل و كشت و زرعشان باقى مى‌مانند؛ آنان طبق شريعت خودشان عمل مى‌كنند و جز بر طبق شريعتشان كسى حق قضاوت بر آنها را ندارد. مساجد و اوقاف به همان شكل باقى مى‌ماند. مسيحى حق ورود به خانه مسلمان و غصب چيزى را ندارد. كار مسلمان تنها به مسلمان واگذار مى‌شود ... اسيران حاضر در غرناطه اهل هر كجا هستند آزاد مى‌شوند؛ به ويژه كسانى كه از آنها نام برده مى‌شود. هر اسير مسلمانى كه بگريزد و وارد غرناطه گردد مالك او بر او و يا ديگرى حقى ندارد و سلطان بهايش را به مالك مى‌پردازد. هر كس بخواهد به مغرب برود آزاد است؛ و در مدت تعيين شده با كشتيهاى سلطان تنها به ازاى پرداخت كرايه حق عبور دارند. اما پس از مدت مقرر بايد ده يك مال خود را نيز با كرايه بپردازند. هيچ كس به گناه ديگرى گرفته نمى‌شود. از گرويدن مسلمانان به مسيحيان و دينشان نبايد جلوگيرى شود. اگر مسلمانى مسيحى گردد، مدتى صبر مى‌شود تا وضعيت او روشن گردد. آنگاه دو داور يكى مسلمان و ديگرى مسيحى تعيين مى‌گردد، اگر از بازگشت به اسلام خوددارى ورزيد به خواست خود ادامه مى‌دهد. كسى كه مسيحى‌اى را در دوران جنگ كشته باشد كيفر نمى‌گردد. آنچه در دوران جنگ از مسيحيان به غنيمت رفته از كسى پس گرفته نمى‌شود. مسلمان موظف نيست سربازان مسيحى را پذيرايى كند و نمى‌توان او را به جايى كوچاند، جز خسارتهاى معمول نبايد از آنان گرفته شود. آنان از همه مظالم و زيانهاى‌