نبردهاى الحمرا به هم آميختگى درگيرى سياسى با امكانات درگيرى مسلحانه را به همان اندازه آشكار مى‌سازد كه اهميت استراتژى تهاجم غير مستقيم را. فرديناند مى‌توانست غرناطه را با حمله مستقيم اشغال كند، همان طور كه توان تصرف همه مملكت غرناطه را از طريق حمله مستقيم (به واسطه نيرو و امكانات به تعبير مسلمانان پايان‌ناپذيرى كه در اختيار داشت) دارا بود. اما حمله مستقيم براى نيروهاى قشتاله زيان جانى و مالى فراوان به همراه داشت. از اين رو اهداف خود را از راههاى غير مستقيم پيش برد و سرزمينهاى اسلامى را تصرف كرد. دشمن اين كار را از راه پرداخت مال و دادن وعده به انجام رساند. اما مى‌دانيم كه مال- چنان كه در عمل اتفاق افتاد- بازگشتنى است؛ و وعده نيز بدون داشتن پشتوانه اجرايى بى‌اهميت است- چنان كه در عمل نيز اتفاق افتاد. از اين رو فرديناند بدون پرداخت هيچ بهايى از راه استراتژى تهاجم غير مستقيم و از راه درهم آميختن مبارزه مسلحانه و مبارزه سياسى، به هدفهاى خويش دست يافت.

در اينجا شايان ذكر است كه مسلمانان شرق در هنگام آزادسازى مشرق اسلامى درست همين خط مشى را در پيش گرفتند. معناى ساده اين كار اين است كه قضيه نسبت به اندلسيها- فرماندهان و عامه مردم- بيش از آنكه قضيه كوتاهى در درك واقعيت اوضاع باشد، قضيه ناتوانى در فراهم ساختن نيرو و امكانات لازم براى جنگ، به ويژه پس از تحليل رفتن نيروها و امكانات در جنگ درازمدت بود. آخرين روزهاى زندگى غرناطه اين حقيقت را به گونه‌اى روشن آشكار مى‌سازد.

مهم‌ترين درسى كه از «نبرد الحمرا» مى‌توان گرفت، ارتباط مبارزه مسلحانه با مبارزه سياسى است. هر اندازه هدف سياسى بزرگ باشد (مثل هدف آزادسازى در مشرق اسلامى)، پيروزى نظامى نيز با اهميت‌تر است. زيرا نتايج پيروزيهاى نظامى بايد تحقق‌بخش هدفهاى سياسى باشد. در حالى كه با نبود هدف سياسى، پيروزى نظامى در ميدان عمليات نيز تلاشى بيهوده بيش نخواهد بود.