امير مسلمانى كه به فرمان مغولان درنيامده بود- به سختى جنگيد. با آنكه تيمور در 20 تموز (ژوئيه) سال 1402 م در آنكارا بر بايزيد پيروز شد، اما سقوط بايزيد و مرگ او- پس از چند ماه اسارت- عثمانيها را نابود نساخت.

پس از بايزيد، سلطان محمد و پس از او سلطان مراد بر سر كار آمدند. اين دو امپراتورى عثمانى را استمرار بخشيدند، به طورى كه در يك فاصله كوتاه چند ساله به يكى از قوى‌ترين امپراتوريهاى جهان تبديل گرديد.

1. وضعيت كلى پيش از نبرد

الف. تركهاى عثمانى‌

پيشروى تركان در آسياى صغير از نبرد ملازگرد در سال 1071 م آغاز گرديد. سپس حمله چهارم صليبى انجام شد كه در سال 1204 م امپراتورى بيزانس منقرض و قسطنطنيه دستخوش غارت شد تا به پيشروى تركها در آناطولى كمك كند. با آغاز حمله‌هاى مغول (تاتار) مسلمانان ترك از مقابل آنان گريخته و در آناطولى ساكن شدند؛ و روح جهاد بر ضد بيزانس را به انگيزش درآوردند.

فرماندهان جنگجو، دولتهاى كوچك و مستقلى را در غرب آسياى صغير برپا كردند.

قرامانها در ليكائونيه و ايساريا و كرنيانيها در كوتاهيه، حميديها در سيسيه و صاروخان در مگنيسيه مستقر شدند. در ميان اين قبايل ترك، عثمانيها پرچم جهاد در راه خدا را بر ضد بيزانسيها برافراشتند. سلجوقيها به پشتيبانى از اين تركها برخاستند، به طورى كه هنگام قتل رهبر خوارزميها در جنگ با مغولان، سليمان، رهبر قبايل كايى، قبيله‌اش را براى بازگشت به آسياى ميانه هدايت كرد. اما با رسيدن به رود فرات، نزديك حلب كشته شد. پس از آن پسر سوم او، ارطغرل، بخشى از قبيله را شامل حدود صد خانوار، بازگرداند و همراه آنان به آسياى صغير رفت تا به خدمت علاءالدين دوم سلجوقى (سلطان قونيه) درآيد. علاء الدين باتلاقهاى واقع در محدوده مقابل بيزانسيها، نزديك «سكود» در دشت «قره‌سو» ى فرات غربى و كوههاى تومافيگ و ارمنى طاغ را به اقطاع او داد و گسترش قلمرو خود به حساب همسايگان مسيحى را به او واگذارد.