ارطغرل به تحكيم قدرت خويش پرداخت؛ و امارت كوچكى را در جنوب بيتنيا به پسرش عثمان (1258- 1326) داد. به طورى كه هنگام مرگش در سال 1326 م، پروس، و معظم سرزمينهاى واقع در بين ادريميتيوم و دوريليوم و درياى مرمره، در قبضه قدرت وى بود.

اورخان پسر عثمان سياستهاى توسعه‌طلبانه پدر را پى گرفت. او فتح بيتنيا را ادامه داد؛ و در سال 1329 م بر نيقيه و در سال 1337 م بر نيكوميديا چيره گشت. در سال 1354 م، اورخان- كه لقب سلطان گرفت [1]- نيروهايش را از داردانل گذراند و بر شهر گاليپولى چيره گرديد. دو سال بعد هزاران تن از نيروهايش را در آن سوى تنگه‌ها اعزام كرد؛ و آنان را در تراكيا فرود آورد. در سال 1357 م دژ عظيم ادرنه را تصرف كرد و آن را پايتخت دوّم خود قرار داد. او به هنگام مرگش در سال 1363 م بر تراكيا چيره گشته و قسطنطنيه را از اروپا جدا ساخته بود.

در همين دوره مجاهدان سراسر آسياى صغير و قبايل گوناگون ترك دسته دسته به كمك سلطان عثمان و بعد از او به يارى پسرش اورخان مى‌شتافتند.

مهم‌ترين ميراثى كه «اورخان» براى پسرش «مراد يكم» باقى گذاشت ارتش نيرومند مورد عنايت وى بود كه آن را بر پايه «لشكرها» ى متشكل از يگانهاى ده دهى (ده، صد و هزار سرباز) منظم ساخت. او ارتشى دائمى و سپاه «ينى چرى- يكى چرى- يا انكشاريه» و نيز سواره نظامى از لشكرهاى چهارگانه را تشكيل داد. اين سپاه در آغاز از 2400 مرد نيرومند تشكيل مى‌شد و سپس به شانزده هزار تن افزايش يافت. [2] علاوه بر اين لشكرها، گردانهاى سواره نظام مسلمان نيز زير فرمان بيگهاى قبيله سنجاق خدمت مى‌كردند.

[1] . بر نقشهاى مسجد جامع پروس كه اورخان بن عثمان در سال 1334 آن را ساخت لقبى كه اورخان براى خود برگزيدديده مى‌شود؛ و آن چنين است: «السلطان اورخان ابن سلطان الغزاة، الغازى ابن الغازى مرزبان الآفاق بطل العالم». آيين نامگذارى «سلطان الغزاة» - پادشاه جنگجويان - را اورخان با دريافت شمشير، به عنوان غازى (جنگجوى در راه خدا) از «اده‌بالى»، رئيس مشايخ صوفيه، بنياد نهاد. سلاطين عثمانى استانبول همين رسم را ادامه دادند. به اين ترتيب كه شمشير عثمان را از سوى امام مسجد جامع ايوب واقع در شاخ زرين، برخود مى‌آويختند و به اين ترتيب بيعت را مى‌پذيرفتند.

[2] . وظيفه نيروهاى سواره نظام پشتيبانى از پرچم امپراتورى بود كه از روزگار سلطان سليم اول با پرچم نبوى‌جايگزين گرديد.