با وجود پيروزى تركان مسلمان در نيكوپوليس به سال 1396 م و اشغال قسطنطنيه در سال 1453 م جنگهاى صليبى پايان نيافت و همچنان در همه جبهه‌ها ادامه يافت. اما در پنجاه سال پس از آن صحنه‌هاى عملياتى در سرزمين اندلس متمركز گرديد و اخراج مسلمانان از آنجا در 1492 م پايان يافت. در همين دوران اروپا سخت درگير مبارزه با مسلمانان (تركها) بود؛ كه فعاليت خود را بر دو محور متمركز ساخته بودند: سرزمين شام و افريقيه. در اين محور فتح شام پس از نبرد مَرَج دابق به سال 1516 م و مصر به سال 1517 م به پايان رسيد. محور دوم ادامه پيشروى در اروپا بود. در اين محور كشورهاى مجارستان، آلمان و لهستان فرماندهى جنگ بر ضد تركان عثمانى را در چارچوب جنگهاى صليبى به عهده گرفتند. در همان حال عثمانيها درصدد پايه‌گذارى نيروى دريايى خود و ساخت پايگاه در درياى مديترانه (كرِت و رودس) برآمدند.

جنگ همچنان ادامه داشت و هرگاه كه رو به آرامش مى‌رفت، عوامل جديدى آن را تشديد مى‌كرد. قدرتمندى نيروى دريايى تركان، فرانسه و اسپانيا را به وحشت انداخت. از همين رو در سال 1665 م الجزاير و تونس را درهم كوبيدند. پاپ بيم آن داشت كه پس از قدرت يافتن نيروى دريايى تركان، جهان اسلام متحد گردد و توان نيروى زمينى آنان نيز افزايش يابد. از اين رو تلاش براى محاصره جهان اسلام ادامه يافت.

عثمانيها كه رهبرى عمليات جهاد را بر عهده داشتند، به پيروزيهاى فراوانى نايل آمدند.

در مواردى نيز شكست خوردند. اما توازن قوا همچنان به سود آنان باقى ماند؛ تا نبرد وين (1683 م) كه نقطه عطف سرنوشت‌ساز توقف امپراتورى بزرگ عثمانى و در نهايت عقب‌نشينى آن به شمار مى‌آيد.