مجارستان را عهده‌دار گرديد و چهار سال بعد حمله تازه‌اى را فرماندهى كرد؛ و مراد يك بار ديگر بر «هونيادى» در دشت قوسوه در 17 اكتبر سال 1448 م پيروز گرديد». [1]

سلطان مراد در 5 فوريه سال 1451 م درگذشت و محمد دوّم- فاتح- به جاى او نشست كه موفق شد رؤياى ديرينه عثمانيها يعنى تصرف قسطنطنيه را در 29 مه سال 1453 م تحقّق بخشد. سپس محمد فاتح در صدد از ميان برداشتن تهديدى كه از سوى مجارها متوجه او بود برآمد. او براى اينكه بتواند پايگاه ثابتى را براى سپاه خود به منظور ادامه نبرد با مجارها تضمين كند، چاره‌اى جز اينكه سرزمين صربها را به تصرف درآورد نداشت. اما پادشاه صرب «هونيادى» از پادشاه مجارستان براى برداشتن محاصره سلطان محمد- بر ضد بلگراد- كمك گرفت. راهب كابسترانو موفق شد ارتشى چند مليتى را از صليبيها بسيج كند و در ارتش هونيادى شركت دهد. در پى اين تلاشها بود كه پس از نبردى خونين كه سلطان محمد در آن زخمى شد، نيروهاى ترك ناچار گشتند در 22 ژوئن 1456 م از بلگراد به صوفيه عقب‌نشينى كنند. و سلطان محمد تا پيش از 1459 م موفق به تسلط بر صربها نگشت.

پس از فتح سوريه و مصر به دست سلطان سليم اول، اروپا به شدت به وحشت افتاد. پاپ لوئى دهم كه دين مسيح را در معرض خطر مى‌ديد، دست به كار برپايى حمله صليبى جديدى گرديد. اما سلطان سليم (1512- 1520 م) عكس العملى را از اروپائيها نديد. پس از او سليمان قانونى (1520- 1566 م) ادامه جنگ و جهاد را سرلوحه كار خويش قرار داد. او در سال 1521 م بلگراد را تصرف كرد و رودس را كه به صورت پايگاهى براى دشمن باقيمانده بود در 1522 م گشود. وى جنگ بر ضد مجارها را از سر گرفت و پادشاه آنان «لويى» را در جنگ مُهاگ «موهاكس» در 28 آگوست سال 1526 م به قتل رساند و براى نخستين بار «بوده» را اشغال كرد و به آتش كشيد.

نزاع بر سر تاج و تخت مجارها موجب بروز درگيرى ميان فرديناند پادشاه آلمان و ژان زابوليا امير تراتسلوانيا گرديد. سليمان چاره‌اى جز اينكه زابوليا را بر ضد دشمنانش يارى دهد نداشت. او بار ديگر «بوده» را در سپتامبر 1529 م اشغال كرد تا تاجگذارى همپيمان خود را به عنوان پادشاه مجارها در آنجا جشن بگيرد. از اينجا بود كه سليمان به سوى وين‌

[1] . تاريخ الشعوب الاسلاميه، كارل بروكلمان، دارالعلم للملايين، ص 427-429