به اين ترتيب جزيره زير فرمان پادشاه انگلستان، «ريچارد» درآمد. اما اندكى بعد آشوبها موجب نابودى قبرس گرديد. ريچارد جزيره را به يكى از فرقه‌هاى دينى «پاسبانان معبد» فروخت و آنان در سال بعد (1192 م)، آن را به پادشاه «گى» فروختند. در دوره اقدام مسلمانان براى آزادى سرزمينهاى اسلامى و بيرون راندن پادشاهان فرنگى، جزيره قبرس به صورت پايگاه همه تحركات درآمد. آن هم نه نسبت به مهاجران غربى كه تنها براى اقامت در اين جزيره دلگشا مى‌آمدند، بلكه براى بارونهايى كه در فلسطين حكومت داشتند و از اقطاعها و امارتهاى خود جدا افتاده بودند و پيمودن دريا براى رسيدن به قلمروشان دشوار بود.

هنگام نزديكى خطر و اراده سران غرب براى گذر از دريا به منظور جنگ در راه صليب بر اهميت استراتژيك قبرس براى شرق فرنگ افزوده مى‌گشت. از اين رو مقرر شد كه قبرس به قوانين حاكم بر مملكت بيت‌المقدس و سازمان‌دهى كليسا و برپايى اسقف‌نشينها در نيكوزيا، بافوس، فاماگوستاو ليماسول پايبند باشد و براى بايگانى پرونده‌ها و اسناد، جايى در قبرس ايجاد گردد.

در سال 1198 م استقلال مملكت قبرس به رسميت شناخته شد و تلاشهايى براى يكپارچه‌سازى دو مملكت بيت‌المقدس و قبرس انجام گرديد. اما پادشاه قبرس اين وحدت را نپذيرفت، چرا كه در اين صورت كشورش هزينه‌هاى بيت‌المقدس را نيز بايد مى‌پرداخت.

قبرس به مركز درگيرى ميان ممالك غربى، كه براى تسلط بر جزيره با يكديگر به رقابت پرداختند، درآمد. سرزمين جزيره شاهد درگيريهاى خونين و آشوبهايى مهيج بود و ميان قدرتهاى بزرگ دست به دست مى‌شد.

قبرس پايگاه لويى نهم بود كه حمله صليبى سال 1248 م را بر ضد مصر رهبر كرد. او در 17 سپتامبر سال 1248 م به جزيره رسيد و در آنجا اقامت گزيد. پادشاه قبرس مأموريت يافته بود كه به مغولان بر ضد مسلمانان كمك كند.

اردوكشى فرانسويها در قبرس يك سال كامل به طول انجاميد زيرا آنان حركت خود را براى حمله به مصر در مه سال 1249 م از سر گرفتند. در اين مدت صليبيها هر چه در توان داشتند براى تسلط بر مصر بسيج كردند. پس از نابودى نيروهاى صليبى در «المنصوره» ناوگانهايشان به فرماندهى پيزائيها و جنواييها به پايگاههاى خود بازگشتند.