سپاهى به قبرس براى بازگرداندن سلطه مطلق بيزانس بر اين جزيره بود». [1] اين عمليات در سال 965 م يعنى بيست سال پيش از آغاز تحرك صليبيها صورت پذيرفت.

اهميت جزيره قبرس در دوره‌هاى بعد آشكار شد «زيرا از پشتيبانهاى بى‌دريغ صليبيها بود. چنان كه بيشتر آذوقه وارده، به بندر سوئدى سن سيمون از قبرس تأمين مى‌شد».

در طول دوره جنگهاى صليبى قبرس پايگاه دريايى بيزانس بود و صليبيها براى پيمودن مسافت ميان قبرس و لاذقيه از جنواييها كشتى اجاره مى‌كردند.

قبرس در تحميل قدرت بيزانس بر نيروهاى صليبى نقش بزرگى داشت. براى مثال هنگام خوددارى كُنت طرابلس از ارسال اموال مقرر شده از سوى امپراتورى بيزانس سفير بيزانس تهديد كرد كه آذوقه‌اى را كه از قبرس به طرابلس مى‌رسد قطع خواهد كرد و همين امر كنت طرابلس را وادار به تسليم كرد. ثروت موجود در قبرس اشتهاى خود صليبيها را نيز تحريك كرد. رينالد شاتيون، حاكم انطاكيه (در سال 1156 م) به قبرس حمله و آن را غارت كرد و ويران ساخت. به طورى كه بر اثر اين ويرانى و نيز كارهايى كه فرانسويها و هم‌پيمانان ارمنى‌شان انجام دادند، قبرس براى مدت مديدى بى‌رمق باقى ماند. در پى آن مصريها جزيره بى‌دفاع قبرس را مورد حمله قرار دادند و فرنگيها و بيزانسيها در حمله مشترك سال 1169 م خود به مصر، قبرس را به عنوان پايگاه انتخاب كردند؛ وناوگان اصلى آنان به سوى اين جزيره حركت كرد و تا پايان سپتامبر سال 1169 م در آنجا منتظر ماند؛ و از آنجا بود كه حمله به مصر و محاصره دمياط صورت پذيرفت. [2]

هنگامى كه ريچارد شيردل پادشاه انگلستان، مى‌خواست انتقام بازپس‌گيرى بيت‌المقدس به دست صلاح‌الدين ايوبى در نبرد حطين را از مسلمانان بگيرد، نخستين هدفش اين بود كه قبرس را به عنوان پايگاه انتخاب كند. وى در سال 1191 م آن را به تصرف درآورد «چرا كه اين جزيره براى دفاع از ساحل سوريه ارزش نظامى داشت و همپيمانى پادشاه قبرس با صلاح‌الدين خطر بزرگى را پديد مى‌آورد».

[1] . تاريخ الحروب الصليبيه، استيون رانسمان، ج 1، ص 51 و 315.

[2] . همان، ج 561، 223، 61، 24/3-563 و 624-626.