در بريشتر نزديك سرقسطه، سپاه نورمان به سرقسطه نزديك شد و آن را محاصره كرد.

يوسف بن سليمان بن هود در كار دفاع كوتاهى ورزيد و مردم را به حال خود رها كرد. دشمن مدت چهل روز به محاصره ادامه داد. آذوقه كم شد و مردم با يكديگر به منازعه برخاستند.

چون اين خبر به دشمن رسيد، جنگ و محاصره را شدت بخشيد و با پنج هزار نيروى زره پوشيده وارد حومه شهر شد. مردم به وحشت افتادند و به دژ پناه بردند. جنگهاى سختى ميان طرفين درگرفت و پانصد تن از فرانكها به قتل رسيدند. ساكنان شهر از زندگى نوميد و از مال و ناموس خود درگذشتند و تنها براى جان خودشان امان خواستند. دشمن نخست به آنان امان داد، اما همين كه از سنگرها بيرون آمدند، پيمان را شكست و به آنان خيانت ورزيد و همه را كشت. مال و كالاى بى‌شمارى به دست دشمن افتاد. به طورى كه به يكى از فرماندهان كه به دژ شهر نزديك بود- يعنى فرمانده سپاه رم- 1500 دوشيزه و پانصد بار شتر كالا و زيورآلات و جامه رسيد. شمار كشتگان و اسيران نيز صد هزار تن برآورد شده است. [1]

معتضد بن عباد و پس از او معتمد بن عباد از نخستين كسانى بودند كه خطر فزاينده از سوى شمال را درك كردند و همه كوشش خود را براى ايجاد وحدت و افزايش قدرت اندلس به كار بستند و موفق گرديدند- بيشتر- سرزمينهاى جنوبى مثل قرطبه، اشبيليه، بطليوس، شلب، ولبه، شلطيش شنتمريه، قرمونه، مورو، ركش، رنده را يكپارچه سازند و رياست اندلس را به دست گيرند. ولى قدرت مقابله با شورش پادشاهان مسيحى در شمال را نداشتند.

اميران اسلامى بايد باجگزار مى‌شدند و به نوشته منابع عربى اين امر موجب افزايش طمع‌

[1] . الذخيره فى محاسن اهل الجزيره، ابن بسام، ج 3، ص 58. دربارۀ بريشتر در آنجا آمده است: «علت قتل آنان بيم دشمن از كسانى كه به يارى‌شان مى‌آمدند بود و با مشاهدۀ فراوانى شمار آنان ترسيد و دست به كشتار زد. پس از كشتن بيش از شش هزار تن پادشاه به بقيه امان و فرمان خروج داد. مردم چنان بر مدخل دژ ازدحام كردند كه شمار بسيارى كشته شدند. شمارى از اهل شهر به قله كوهها گريخته و در بلنديها پناه گرفته بودند و نزديك بود كه از تشنگى هلاك شوند. پادشاه آنها را نيز امان بخشيد. اما وقتى از پناهگاهها بيرون آمدند يك دسته از سپاه كفر كه از ماجرا بى‌خبر بودند حمله كردند و آنان را كشتند. چون فرانكها به شهر درآمدند دختران را پيش چشم پدران بى‌عصمت كردند و زنان را پيش همسران و خانواده‌شان مورد تجاوز قرار دادند. كارهايى از اين دست صورت گرفت كه مسلمانان تا آن روزگار نديده بودند. هر كس از آنان كه حاضر به انجام چنين كارى با نواميس خدمتكاران و پيشه‌وران نبود، آنان را به اطرافيانش مى‌داد تا هر طور مى‌خواست با آنان رفتار كند؛ و كارى با مسلمانان كردند كه در وصف نمى‌گنجد.