شمارى از شهرهاى اسلامى- مانند معرة النعمان- در مقابل تهاجم صليبيها مقاومت كردند ولى حاكمان برخى ديگر از شهرها- مثل حماة، شيزر و طرابلس، حمص ترجيح دادند كه از جنگ كناره بگيرند و با مهاجمان از در صلح درآيند ولى كشتارهاى صليبيها، پس از رسيدن به آسياى صغير، در طول مسير و هنگام رسيدن به انطاكيه و در ادامه در قدس و ديگر شهرهاى فلسطين خشم مسلمانان را برانگيخت و همچنين ادامه مبارزطلبيهايشان با پاسخ مناسب مسلمانان روبه‌رو گرديد. [1]

در طى اين دوران آشكار شد كه امارتهاى پراكنده شام تضعيف گرديده و قدرت مقابله با مبارزطلبى صليبيها را ندارد. در شمال، قليچ ارسلان از رهبران نيرومند سلاجقه توان پايدارى نداشت و صليبيها پايتختش، نيقيه، را از او گرفتند و ضعيف‌ترش كردند- اما تركمانانى كه به آناطولى مهاجرت كرده بودند، وسايل لازم را براى تشكيل يك سپاه در اختيار او قرار دادند و ساكنان منطقه، آماده وارد آوردن فشار بر مسيحيان گشتند.

آناطولى نيز زير سلطه سلسله دانشمنديه بود؛ كه از نيرومندترين امارتهاى سلاجقه در بخش شمال شبه جزيره آسياى صغير به شمار مى‌رفت. امير دانشمندى، انوشتگين، با پيروزى بر صليبيها شهرت فراوانى كسب كرد و بوهمند را به اسارت درآورد. به اين ترتيب او نخستين‌

[1] . براى مثال، نقل مى‌شود كه صليبيها پس از استقرار در قدس اقدام به تهاجم به سرزمينهاى همجوار كردند. در 18 حزيران - ژانويه - 1100، نيروى عظيمى به راه افتاد و اردن را مورد حمله قرار داده تا دل جولان پيشروى كرد. هنگام بازگشت اين نيروها، عقبۀ سپاهشان از سوى لشكر دمشق به فرماندهى دقاق مورد حمله قرار گرفت و نابود گرديد و خسارتهاى فراوانى ديد. صليبيها در صدد انتقام برآمدند و اقدام به حمله‌اى بزرگ‌تر از حملۀ نخست كردند و تا دمشق پيش رفتند. به طورى كه حاكم شهر امير دقاق، ناچار به تقاضاى عقد پيمان آتش‌بس گرديد. سپس فرماندۀ نيروهاى صليبى، تانكرد، شش سوار را همراه با نامه‌اى به دمشق فرستاد. در نامۀ وى آمده بود: امير دقاق يا بايد به دين مسيح درآيد يا آنكه دمشق را ترك كند. دقاق از اين توهين برآشفت و به فرستادگان پاسخ داد كه آنان يا بايد همه مسلمان شوند و يا همه كشته خواهند شد. از آن ميان تنها يك تن مسلمان شد و ديگران به قتل رسيدند. صليبيها درصدد انتقام برآمدند و با اعزام نيرويى عظيم مدت دو هفته در جولان سرگرم ويرانى بودند. مسلمانان پشت ديوار شهرهاشان سنگر گرفته بودند و اين تهاجم تنها به يك نتيجه منجر گرديد و آن از بين رفتن منابع غذايى بود؛ كه صليبيها را بيش از مسلمانان گرفتار مشكل ساخت.