در نواحى جنوبى پرداختند. بالدوين، پادشاه بيت‌المقدس، رهبرى صليبيها را عهده‌دار شد و پس از دور زدن درياى مرده (بحرالميت) در سال 1115 م از دشت عرابه گذشت. عرابه دشت بى آب و علف و سفتى است كه از بحرالميت تا خليج عقبه امتداد دارد. سپس به شوبك رسيد كه از ديگر مناطق خشك آنجا آبادتر بود. شوبك در منطقه غابات ميان منخفض و عُرب واقع است. بالدوين در اين مكان كه صد ميل از نزديك‌ترين محلهاى استقرار فرنگيان فاصله داشت، دژى استوار برپا كرد. او در آنجا ساخلوى نظامى مستقر كرد و آن را از آذوقه انباشت و آن را «كوه پادشاه» نام نهاد. [1]

در اين دوره فاطميان نيز به جنگ ادامه دادند. آنان ارتش مصر را در سال 1113 م براى جنگ با صليبيها فرستادند و خود را به پاى ديوارهاى قدس رساندند؛ در سال 1115 م مصريها از نزديكى يافا در آستانه پيروزى قاطع بر صليبيها قرار گرفتند. در مقابل بالدوين در رأس يك نيروى كوچك به مصر حمله كرد. او به فرما رسيد و بر ساحل نيل ادامه مسير داد. اما بيمار گرديد و به فلسطين بازگشت و در مسير راه درگذشت. در 14 آوريل 1118 پس از درگذشت وى، بالدوين لى‌پور، پادشاه رها و پسرعموى پادشاه فقيد با نام بالدوين دوم به پادشاهى قدس برگزيده شد.

پس از آن درگيريها در شمال و جنوب و خشكى و دريا ادامه يافت. فرنگيان براى تصرف فلسطين و سكونت در آنجا آمده بودند، در حالى كه امكانات سرزمين فلسطين براى آنها كافى نبود. بنابراين دست به كارهاى خصومت‌آميز گشودند. مسلمانان نمى‌توانستند تسليم دشمن شوند و رياست سرزمين و ثروتشان را به آنان وابگذارند. از آنجا كه فرنگيان كارى جز جنگ بلد نبودند، ناگزير بايد به كاروانهاى اسلامى پيرامون خود حمله مى‌كردند و اين كار به نوبه خود موجب تشديد درگيرى مى‌شد. در خلال همين درگيريها بود كه خاندان زنگى در موصل ظهور كرد و وظيفه رهبرى جهاد را بر عهده گرفت.

[1] . بالدوين در سال بعد - 1116 م - بازگشت و فرماندهى سپاهى را بر عهده گرفت كه قطارى از استران با بار آذوقه در پى آن مى‌آمد. او وارد سرزمينهاى ناشناختۀ عرب گرديد و بار ديگر از دژ شوبك ديدار كرد. سپس در مسير راه رهسپار مناطق جنوب گرديد، او دژ پادشاه را پشت سر گذاشت و رفت تا به عقبه واقع بر ساحل درياى سرخ رسيد. بالدوين شهرى را كه فرنگيان بر آن نام ايله يا الين نهادند اشغال كرد و با ساختن يك دژ آن را استوار ساخت. سپس به سوى جزيره‌اى به نام فرعون كه فرنگيها آن را به نام eya rgeL مى‌شناختند بادبان كشيد و در آنجا نيز قلعۀ ديگرى بنا كرد. وى در اين دو قلعه دو پادگان نظامى گذارد و با استفاده از آن فرنگيان بر راههاى ارتباطى ميان دمشق - شبه جزيرۀ عربى - مصر فرمان‌روايى مى‌كردند. آنان به راحتى كاروانهاى اسلامى را هر طور مى‌خواستند غارت مى‌كردند، به طورى كه رسيدن ارتشهاى اسلامى از شام به مصر با دشوارى مواجه شد.