عمادالدين زنگى پيش از وفات خود در سال 1146 م بنيانهاى لازم را براى پيشبرد نزاع به نفع مسلمانان پايه‌گذارى كرده بود. نورالدين در ادامه راه پدرش رهسپار حلب گرديد؛ كه زير سلطه اسدالدين شيركوه كُرد- برادر نجم الدين ايوب- قرار داشت. از وى در آنجا حمايت شد و راه وى براى رسيدن به حكومت- هموار گرديد. [1]

فرنگيان درصدد بهره‌بردارى از اوضاع برآمدند و ريموند، امير انطاكيه، نيروهايش را رهسپار تهاجم به حلب كرد و جوسلين لشكرى را براى بازپس‌گيرى رها آماده ساخت.

نورالدين توانست لشكر جوسلين را در رها در روز 27 اكتبر درهم بشكند. در جنوب تونتاش، امير بُصرى‌ و صَلْخَد، به صليبيها پيوست و سركشى نسبت به انر، پادشاه دمشق، را آغاز كرد. صليبيها طرف وى را گرفتند و انر از نورالدين در حلب كمك خواست. نورالدين خود را با شتاب به دمشق رساند و از سپاه شهر پشتيبانى كرد.»

همسر تونتاش بصرى‌ را تسليم نورالدين وانر كرد و در عصر همان روزى كه مسلمانان بصرى را تصرف كردند، نيروهاى‌

[1] . پس از آنكه عمادالدين زنگى به دست يكى از خدمتكارانش - كه در اصل به فرنگيان منسوب بود - كشته شد (شب 14 - سپتامبر سال 1146 م)، فرنگيان تصور كردند كه مى‌توانند از اوضاع آشفته‌اى كه در غياب بزرگ‌ترين دشمن صليبيها پيش آمده است بهره ببرند. داستان آشفتگى اوضاع از اين قرار بود كه هنوز خبر كشته شدن عمادالدين منتشر نشده بود كه پسر بزرگش سيف‌الدين غازى به همراه جمال‌الدين اصفهانى به موصل شتافت و حكومت آنجا را به دست گرفت؛ و نورالدين آهنگ حلب كرد. در جنوب معين‌الدين اُنر، حاكم دمشق، شهر بعلبك را كه تابع زنگيان بود به تصرف درآورد. همين طور لشكر دمشق اميران حمص و حماة را ناگزير ساخت كه تابعيت دمشق را بپذيرند. اما در شرق، آلب‌ارسلان سلجوقى درصدد تحميل حاكميت خويش برآمد كه شكست خورد و ارتقيان ديار بكر، شهرهايى را كه عمادالدين زنگى از آنها گرفته بود بازپس گرفتند.

[2] . تونتاش، حاكم بصرىٰ وصلخد، مردى ارمنى الاصل بود كه به اسلام گرويد. او در اوايل سال 1147 م بر اُنر شوريد واز دمشق اعلام استقلال كرد و براى گرفتن كمك به بيت‌المقدس رفت. فرنگيها تصميم به يارى وى گرفتند و به دنبال آن لشكرى صليبى در مه 1147 م به فرماندهى بالدوين سوم حركت كرد. از رود اردن گذشت و ناحيۀ جولان را مورد حمله قرار داد. أنر كه براى چنين حمله‌اى آمادگى داشت، تركمانان و اعراب ساكن منطقه را كوچاند تا بدين وسيله فرنگيان را كه قصد رسيدن به راه دشت يرموك به درعا را داشتند در تنگنا قرار دهد. او همچنين پيكى به حلب فرستاد و از نورالدين تقاضاى كمك و پشتيبانى كرد. نورالدين از اين درخواست شادمان شد و ميان طرفين پيمانى منعقد گرديد. نورالدين از دختر انر براى خودش خواستگارى كرد و وعده داد كه به زودى به يارى‌اش خواهد آمد؛ و مقرر گرديد كه شهر حماة به حاكميت نورالدين بازگردد. نورالدين با شتاب به جنوب رفت و در آنجا نيروهاى دمشق به وى پيوستند و اين دو نيرو موفق شدند بُصرى را به تصرف درآورند و صليبيها را كه به درعا حمله كرده بودند درهم بشكنند.