صليبى به اين شهر نزديك شده اقدام به نابودى مسلمانان كردند و آنان را ناگزير به عقب‌نشينى ساختند.

از اين حمله تنها نورالدين سود جست كه به حلب بازگشت و به پيگيرى اجراى تصميمهاى خويش، يعنى آزادسازى كل سرزمينهاى انطاكيه واقع در شرق نهر عاصى- اورونتس- برآمد. هنوز سال 1147 م پايان نيافته بود كه ارتاح، كفرلاتا، بلاط و بسرفوت به تصرف وى درآمد و به اين ترتيب نورالدين نشان داد كه بزرگ‌ترين دشمن صليبيها است.

پس از حضور نيروى رو به افزايش نورالدين در صحنه درگيريها، حاكم بيت‌المقدس (ملكه ميليسند) درصدد بسيج نيروهاى غربى و ترغيب آنان براى يك حمله جديد صليبى برآمد. كونراد- يا كنراد- پادشاه آلمان نخستين كسى بود كه به اين درخواست پاسخ مثبت داد و پادشاه فرانسه نيز از وى تبعيت كرد. هنوز لشكر آلمانى به نزديكى دوريليوم نرسيده بود كه مورد حمله سلاجقه قرار گرفت و به طور نسبتاً كامل نابود گرديد. يك دهم باقيمانده نيز ناگزير به فرار به نيقيه گشتند (25 اكتبر سال 1147 م).

پس از رسيدن لشكر فرانسوى در اول تشرين دوم- نوامبر- و آگاهى نسبت به شكست وحشتناك لشكر آلمان، دو پادشاه، كنراد و لويى، با يكديگر ديدار كرده طرح يك حمله مشترك را ريختند. ولى كنراد ناگزير به قسطنطنيه بازگشت، در حالى كه ارتش فرانسه به رغم سفارش امپراتور بيزانس مبنى برخوددارى از درگيرى با تركان، مصمم به ادامه پيشروى بود.

ارتش فرانسه راه بسيار دشوارى در پيش داشت. زيرا تركان پيوسته عقبه آنان را مورد حمله قرار داده نيروهاى جدا افتاده را نابود مى‌ساختند. به طورى كه تنها شمار اندكى از اين نيروها توانستند خود را به سويديه برسانند.

در اين دوران، نورالدين پى‌گير آزادسازى شمال بود. ريموند، حاكم انطاكيه، خود را در مقابل خطرى دوجانبه ديد: سلاجقه به فرماندهى مسعود، حاكم قونيه؛ و نورالدين كه براى جنگ با صليبيها با مسعود هم‌پيمان گشته بود. ريموند نيز به نوبه خود با رهبر حشاشين- اسماعيليه- به نام على بن وفاى كُرد هم‌پيمان گشت؛ و اين دو نورالدين را در نوامبر سال 1148 م در افاميه، واقع در مسير انطاكيه- مرعش مورد حمله قرار دادند، ولى به اهداف خود نرسيدند.

در بهار سال 1149 م، نورالدين مسلمانان را فرماندهى كرد و ريموند را در بغراس شكست داد. سپس براى مبارزه با دژ إنب- يكى از اندك دژهايى كه در شرق نهر عاصى در