دست فرنگيان باقى‌مانده بود- عازم جنوب گرديد. ريموند نيز با سپاهى كوچك همراه با هم‌پيمانان فاطمى خود به رهبرى على بن وفا، به يارى دژ شتافت. در 28 حزيران- ژوئن- سپاه صليبى در زمين پست نزديك عين مراد، در دشت واقع در ميان إنب و بركه غاب، اردو زدند. لشكر نورالدين طى يك حمله شبانه سپاه فرنگيان را در محاصره قرار دادند. بامداد روز بعد، ريموند دريافت كه هيچ راهى جز درگيرى با مسلمانان وجود ندارد. به دنبال آن نبردى خونين روى داد كه طى آن رينالد- حاكم مرعش- على بن وفا، رهبر حشاشين و ريموند به قتل رسيدند. ريموند را شير كوه كشت.

نورالدين به طرد صليبيها از دژهاى شمال ادامه داد. او در سال 1150 م بر دژهاى ارزجان و تل كشفان چيره شد و آنگاه دو پادگان ارتاح و حارم را تصرف كرد. سپس رهسپار غرب گرديد و خود را به پاى ديوارهاى انطاكيه رساند. او به تاراج خويش ادامه داد تا به سويديه رسيد. در اين دوران ژوسلين، كنت رها، در كمينى كه شمارى از سپاهيان ترك- سلاجقه- برايش نهاده بودند افتاد. نورالدين شمارى از دلاوران را فرستاد تا وى را از دست كسانى كه اسيرش كرده بودند بگيرند و فرمان داد چشمانش را ميل كشيدند و او را در حلب به زندان افكندند. وى همچنان در آنجا ماند و نه سال بعد جان سپرد (سال 1159 م).

به اين ترتيب هنوز تابستان 1150 م شروع نشده بود كه امارتهاى انطاكيه و باقيمانده‌هاى كنت‌نشين رها رهبران خود را از دست دادند؛ و نورالدين حاكم بلامنازع شمال گرديد.

افزايش قدرت نورالدين منجر به برقرارى پيمانى ميان او و سلطان مسعود سلجوقى- در فرداى روز اسارت ژوسلين- گرديد. نورالدين از طريق ازدواج با دختر مسعود- كه تنها پادگان تل‌باشر مهريه‌اش بود- اين پيمان را مورد تأكيد قرار داد. ولى مسعود در حمله دامادش به پاتريس او را همراهى نكرد و تنها به تصرف كيسوم و بهسا در شمال كنت‌نشين رها بسنده كرد و سپس آنها را به پسرش قليج ارسلان بخشيد.

در بهار سال 1151 م، مسعود در حمله به پادگانهاى بيزانس شركت جست. اميران ارتقى نيز براى گرفتن بهره خويش در اين حمله به سوى آنان شتافتند. عين تاب و دلوك به دست مسعود افتاد و امير ماردين- تمرتاش- بر سيمساط و بيره چيره گرديد. راوندان به دست نورالدين افتاد و پادگان تل باشر در ژوئيه 1151 م تسليم حسان، حاكم مَنْبِحْ و نماينده‌