به او لقب «الملك المنصور اميرالجيوش» داد. ولى اسدالدين اندكى پس از آن در مصر مرد و مقرر شد كه وزارت خليفه عاضد فاطمى را صلاح‌الدين به عهده گيرد.

در سال 565 ه/ 1169 م صليبيها، به منظور تضعيف موقعيت نورالدين زنگى- در شام- و صلاح‌الدين ايوبى، به مصر حمله كرده دمياط را به تصرف درآوردند. صلاح‌الدين با كمك مداومى كه از سوى نورالدين مى‌رسيد توانست حمله صليبيها را درهم بشكند. او توانست مؤتمن الخلافه را به دليل ارتباطش با صليبيها از كار بركنار و اعدام كند. وى همه افرادى را كه در دربار فاطميان با فرنگيان در ارتباط و يا از ياران مؤتمن بودند از ميان برد.

در سال 567 ه/ 1171 م صلاح‌الدين دولت فاطميان را برچيد و بنا به خواست نورالدين زنگى به نام خليفه عباسى خطبه خواند. ولى ميان نورالدين و صلاح‌الدين كه اينك حاكم مصر شده بود اختلاف بروز كرد.

در سال 570 ه/ 1174 م نورالدين در فاصله‌اى كه سرگرم تدارك حمله به مصر به منظور زير فرمان درآوردن صلاح‌الدين و يك‌پارچه ساختن نيروى مسلمانان در مقابل خطر صليبيها بود، درگذشت. در سال بعد (1175 م) پادشاه بيت‌المقدس، آمالريك، مرد. او از نيرومندترين و با كفايت‌ترين پادشاهان صليبى بود. صلاح‌الدين با شتاب حركت كرد و وارد دمشق، حمص و حماة گرديد و حلب را به محاصره درآورد و به خود لقب حاكم مصر و شام داد. خليفه بغداد نيز بر همه اقدامهاى صلاح‌الدين مهر تأييد زد و خلعتهاى خلافتى را برايش‌