چه خواست بر سر اين شهر آورد. اينك تنها دژ شهر كه همسر من در آنجاست باقى مانده است. من راضى هستم كه او همسر من و دژ و هر آنچه را كه در آن است بگيرد و برود. به خدا سوگند من سپاه اسلام را در قديم و جديد ديده‌ام، ولى هيچ‌گاه سپاهى به عظمت و قدرت سپاه صلاح‌الدين نديده‌ام. او پس از گرفتن طبريه نمى‌تواند در آنجا بماند چون آنجا را ترك گفت و بازگشت ما آن را مى‌گيريم. لازمه ماندنش در شهر نيز اين است كه با همه سپاه خويش بماند. در حالى كه سپاه او طاقت دورى از وطن و زن و فرزندشان را براى مدت طولانى ندارند. او بايد ناگزير آنجا را ترك بگويد، و ما اسيران خويش را آزاد خواهيم كرد.

پرنس ارناط- كنت رينالد شاتيون- حاكم كرك خطاب به ريموند گفت: «اين همه كه تو ما را از مسلمانان مى‌ترسانى، شك ندارم كه دل با آنها دارى وگرنه چنين سخنانى را بر زبان نمى‌آوردى ... اما اينكه گفتى شمار آنها زياد است، فراوانى هيزم به آتش زيانى نمى‌رساند».

براى كنت ريموند چاره‌اى جز اين نماند كه بگويد: «من نيز چون يكى از شما هستم، اگر پيش رفتيد، پيش مى‌روم و اگر درنگ كرديد درنگ مى‌كنم؛ و به زودى خواهيد ديد كه چه مى‌شود».

عزم فرنگيان براى پيشروى و جنگ با مسلمانان جزم گرديد. آنان لشكرگاه خود را در بعد از ظهر روز 2 تموز- ژوئيه- 1187 م به سوى صفوريه ترك گفتند و در آنجا اردو زدند.

صلاح‌الدين با شنيدن اين خبر از طبريه بازگشت و به نيروهاى اصلى خويش كه در كَفَر سبت در تپه‌هاى واقع در فاصله پنج ميلى غرب درياچه طبريه متمركز بودند پيوست.

اردوگاه صفوريه كه صليبيها براى فرود آمدن برگزيدند، به دليل برخوردارى از آب و چراگاه فراوان براى اسبان مكان اردوگاهى بسيار مناسبى بود. چنان كه اينان همان طور كه در عين جالوت چهار سال ماندند، اينجا نيز مى‌ماندند، صلاح‌الدين به آنان حمله نمى‌كرد.

در واقع، قصد صلاح‌الدين از محاصره طبريه اين بود كه فرنگيان را جاكن كند تا بتواند با آنها بجنگد. مسلمانان در كنار آب فرود آمده بودند. هوا بسيار گرم و سوزان بود. تشنگى بر صليبيها چيره شد و چون نمى‌توانستند خود را به آبى كه در دست مسلمانان بود برسانند، در جاى خود ماندند.

اما عصر گاهان از جانب كونتس طرابلس، كونتس اشيفا، كه در دژ طبريه محاصره بود، پيكى رسيد و پادشاه گى براى بار دوم در چادر خويش تشكيل مجلس داد. دفاع جانانه اين‌