خسفين و از آنجا رهسپار ضلع جنوبى درياچه الجليل شد. صلاح‌الدين مدت پنج روز را در «اقحوانه» در انتظار ماند و در طول اين مدت نيروهاى اطلاعاتى وى اخبار و اطلاعات دشمن را به طور كامل گردآوردند.

صلاح‌الدين پس از آگاهى بر اجتماع نيروى دشمن در صَفُوريه مجمع رايزنى جنگى فرماندهانش را تشكيل داد. نظر بيشتر فرماندهان اين بود كه وى از جنگ چشم بپوشد و به جاى آن با ايلغارهاى پياپى اسباب تضعيف فرنگيان را فراهم آورد. در اين ميان يكى از فرماندهان گفت: «به نظر من ما بايد در قلمرو فرنگيان راه بيفتيم، غارت و ويران كنيم و به آتش بكشيم و به اسارت بگيريم. اگر سپاهى از فرنگيان بر سر راه ما قرار گرفت با او بجنگيم.

چرا كه در غير اين صورت مسلمانان در مشرق ما را نفرين مى‌كنند كه جنگ با كافران را رها كرده آهنگ نبرد با مسلمانان را دارند. رأى درست اين است كه كارى كنيم كه مورد سرزنش قرار نگيريم و زبان بدگويان را ببنديم. صلاح‌الدين گفت: نظر من اين است كه با اين جمع مسلمانان به كافران حمله كنيم، چرا كه سررشته كارها به دست آدمى نيست و ما نمى‌دانيم كه چند سال ديگر زنده‌ايم. شايسته است اين گروه را پراكنده نسازيم مگر بعد از جهاد».

صلاح‌الدين در اول تموز- ژوئن- سال 1187 م، سپاهش را از محل «سِنّ النبره» از رود اردن عبور داد، تا آنجا كه طبريه را پشت سر نهاد و از كوه طبريه بالا رفت و تا رسيدن به فرنگيان پيش تاخت. هيچ يك از فرنگيان متوجه آمدن آنان نشده و از چادرهايشان بيرون نيامدند. او خود فرود آمد و فرمود تا لشكريان نيز چنين كنند. شب هنگام شمارى نيرو را مقابل فرنگيان گمارد تا از حمله آنها جلوگيرى كنند. سپس با يك گروه سوار به طبريه حمله كرد و در جنگى يك شبه شمارى از برجهاى شهر را ويران ساخت و آنجا را به زور گشود.

ساكنان شهر به دژ پناه بردند و پناه گرفتند، در حالى كه بانوى صاحب دژ با فرزندانش در آن زندگى مى‌كرد. صلاح‌الدين شهر را غارت كرد و به آتش كشيد.

فرنگيان پس از آگاهى بر فرود آمدن صلاح‌الدين در طبريه و تسلط بر آن شهر و غارت و آتش زدن آن و سوزاندن باقيماندهاى غير منقول، براى رايزنى در عكا گرد آمدند. گروهى را نظر بر اين بود كه در طبريه به جنگ مسلمانان بروند و آنان را از اين شهر دور سازند. كنت ريموند (يا طبق منابع عربى قُمَّصْ) گفت: «طبريه ملك من و همسر من است. صلاح‌الدين هر