هراكليوس- كشيش بيت‌المقدس- دعوت شد تا با پاره صليب مقدس به رزمجويان بپيوندد اما او به بهانه رنجورى، صليب را به خادم اعظم آرامگاه مقدس سپرد تا در اختيار اسقف اعظم بگذارد. به قول دشمنانش او ترجيح مى‌داد كنار معشوق خويش، پاشيا، وقت خوش كند.

اما در طرف مسلمانان؛ صلاح‌الدين به همه شهرها نامه نوشت و آنان را به جهاد فراخواند.

او به شهرهاى موصل و سرزمين جزيره و اربل و ديگر شهرهاى مشرق و نيز به مصر و ديگر شهرهاى شام پيغام داد و آنان را به جهاد فراخواند. او فرمان داد كه نيروها بايد در كمال آمادگى باشند. سپس خود در اواخر محرم با لشكر و گارد ويژه خود از دمشق بيرون زد. او به سوى «رَأسْ الْماء» حركت كرد و سپاهيان شام به او پيوستند. چون بسيج نيرو كامل شد، پسرش، افضل، را به فرماندهى آنان گماشت تا هر كس از آن منطقه بخواهد به او ملحق شود و خود با شمارى از نيروهاى چابك خود به «بُصرى» رفت. زيرا خبر يافته بود كه پرنس ارناط «رينالد شاتيون» حاكم كَرَكْ، قصد دارد تا راه را بر حاجيان ببندد و معلوم شد كه وى پس از انجام اين كار راه را بر نظاميان مصرى مى‌بندد و از پيوستن آنها به صلاح‌الدين جلوگيرى مى‌كند. صلاح‌الدين به بصرى رفت تا پرنس ارناط را بترساند و او را مجبور سازد كه براى حفظ شهر بيرون نيايد. در ميان حاجيان شمارى از نزديكان صلاح‌الدين مثل محمد بن لاجين، خواهرزاده وى، و ديگران حضور داشتند. ارناط پس از دريافت خبر آمدن صلاح‌الدين از شهر خارج نشد و از اجراى نقشه‌اش چشم پوشيد. در نتيجه حاجيان به سلامت بازگشتند و صلاح‌الدين پس از انجام اين مأموريت به سوى كرك رفت و از آنجا نيروهاى گشتى را به سرزمين كرك و شوبك و ديگر نقاط اعزام كرد. آنان دست به تخريب و غارت گشودند و جاهايى را به آتش كشيدند و پرنس ارناط، «رينالد» توان دفاع از سرزمين خود را نداشت. ديگر فرنگيان نيز از بيم لشكر پسرش، افضل، راه شهر و ديار خود را در پيش گرفتند و او توانست جاهاى زيادى را محاصره و غارت كند يا به آتش بكشد و ويران سازد.

بسيج نيروى مسلمانان در بُصرى، در حوران، كامل گرديد. صلاح‌الدين از نيروى دوازده هزار نفرى‌اش، شامل تيول داران، و حقوق‌بگيران و ديگر داوطلبان سان ديد و پس از آرايش نيروها فرماندهى قلب لشكر را خود به عهده گرفت. برادرزاده‌اش تقى‌الدين را در جناح راست و مظفرالدين كوك بورى را در جناح چپ قرار داد. سپاه با همان آرايش جنگى به‌