سواران كه از اهانت ژرار به جوش آمده بودند؛ به لشكريان مماليك حمله كردند، ولى آنان از اين حمله با شجاعت استقبال كردند و ميدان جنگ به كشتارگاه تبديل شد و سرهاى جيمز مايللى و پيشواى ميهمان‌نوازان هر دو بر زمين افتاد. در اندك زمانى همه سواران ميهمان‌نوازان به قتل رسيدند، مگر سه تن كه يكى از آنها خود ژرار پيشواى پاسداران معبد بود كه با زخمهاى فراوان خود گريزان به ناصره بازگشتند. يكى از آن سه تن در صدد يافتن باليان برآمد. اما شواليه‌هاى آزاد به اسارت درآمدند. آن دسته از ساكنان ناصره هم كه به وعده ژرار مبنى بر رسيدن به غنيمت به ميدان جنگ آمده بودند به محاصره درآمده و به اسارت رفتند.

باليان در ناصره به ژرار پيوست؛ و پيش از آن پيغام فرستاد و از همسرش خواست كه همه شواليه‌ها را بسيج كند. وى كوشيد تا ژرار را قانع كند كه به طبريه برود، اما ژرار به بهانه زخمهاى بسيار بدش پوزش خواست. آنگاه باليان به همراه رئيس اسقفها به طبريه رفت. در آنجا ريموند از شدت اين واقعه غم‌انگيز كه تصميم خود را سبب اصلى آن مى‌پنداشت، سخت مبهوت گشته بود. از اين رو با طيب خاطر ميانجيگرى باليان را پذيرفت و پيمان خود را با صلاح‌الدين نقض شده اعلام كرد. او با شتاب خود را به بيت‌المقدس رساند و مراتب سرسپردگى خويش را به گى اعلام كرد. اما گى به خاطر خطاهايى كه از وى سر زد از او انتقام نگرفت، بلكه به گرمى و صداقت از او استقبال كرد؛ و ريموند از كارى كه انجام داده و از شيوه تاجگذارى خود پوزش خواست؛ و مملكت بار ديگر يك‌پارچگى خود را بازيافت.

صليبيها خود را براى جنگ آماده كردند و نيروهاى خود را در عكا گرد آوردند. پاسداران معبد و شهسواران در صدد گرفتن انتقام كشتار «كرسون» برآمدند و هر آنچه شواليه در اختيار داشتند بسيج كردند و تنها شمار اندكى را براى نگهدارى دژهايى كه به آنها سپرده شده بود باقى گذاشتند. ريمون باليان را نزد بوهمند، امير انطاكيه، براى درخواست كمك فرستاد. وى بسيار متأثر شد و وعده داد كه فوجى از نيروهاى خود را زير فرمان بالدوين ابلينى اعزام كند و پسرش را فرستاد تا به ريموند، كنت طرابلس، بپيوندد.

هنوز ماه ژوئن سال 1187 م به پايان نرسيده بود كه 1200 تن سوار با سلاح كامل در لشكرگاه صليبيها واقع در مقابل عكا گرد آمدند. علاوه بر اينها شمار زيادى چابك سوار محلى مشهور به تركوپول و حدود ده هزار نيروى پياده نيز آماده كارزار شدند. از كشيش‌