و تحكيم مناسبات دو و چند جانبه و بين‌المللى در بخش زنان وارد مرحله جديدى گرديد و برقرارى ارتباط با ساير كشورها و حضور مؤثرتر و كارآمدتر در مجامع جهانى در دستور كار قرارگرفت كه حاصل آن، شركت زنان در اجلاس‌هاى ساليانه كميسيون مقام زن، اجلاس ويژه مجمع عمومى سازمان ملل متحد در سال 2000 (اجلاس پكن+ 5) در نيويورك و اجلاس منطقه‌اى آن در بانكوك [1378]، اجلاس عالى‌رتبه بين‌الدولى منطقه آسيا و اقيانوسيه به منظور بررسى چگونگى اجراى اسناد پكن و پكن+ 5 در بانكوك (شهريور 1383) و چهل و نهمين اجلاس كميسيون مقام زن (اسفند 1383) و ده‌ها كنفرانس تخصصى و منطقه‌اى ديگر بوده است. [1]

خانم شجاعى مشاور رييس جمهور و رييس وقت مركز امور مشاركت زنان، علت حضور فعال زنان ايرانى در سازمان‌هاى جهانى را اين‌گونه بر شمرده است:

1. معرفى اسلام به عنوان مكتبى رهايى‌بخش براى زنان؛

2. معرفى الگوى زن مسلمان و ايرانى؛

3. تأثيرگذارى بر روند جنبش جهانى زن؛

4. تقويت روحيه معنويت و انسانيت در مجامع بين‌المللى زنان؛

5. تقويت و انسجام روابط ميان زنان كشورهاى جهان به ويژه كشورهاى اسلامى؛

6. تأثيرگذارى بر روند تدوين اسناد بين‌المللى مربوط به زنان و خانواده؛

7. رفع شبهات، ايرادات و ابهامات وارده بر وضعيت زنان در جمهورى اسلامى. [2]

[1] شهِین دوخت مولاوردِی، «زن اِیرانِی و تجربه 25 سال حضور در مجامع بِین‌المللِی،» وِیژه‌نامه پِیام زن، دفتر سوم (فروردِین 1384) ص 184 ـ 165.

[2] همان، ص 170.