از صد زن ايرانى به رياست مشاور رئيس جمهور در امور زنان، در چهارمين كنفرانس جهانى زن [1374] در پكن شركت كردند تا بتوانند بر آن بخش از تصميمات كنفرانس كه با آموزه‌هاى اسلامى سازگارى نداشت، تأثير بگذارند هر چند پيش از آن، زنانى از ايران در سومين كنفرانس جهانى زن در نايروبى [1364] و كنفرانس جمعيت و توسعه قاهره [1373] حضور پيدا كرده بودند؛ اما اين كنفرانس‌ها از لحاظ تأثيرگذارى و از نظر كمى و كيفى با كنفرانس پكن قابل مقايسه نبود. زنانى كه به كنفرانس پكن رفتند، برخى از سازمان‌هاى دولتى و ديگران از بخش‌هاى غير دولتى بودند و جالب آنكه دفاع برخى غيردولتى‌ها از آموزه‌هاى دينى، انقلابى‌تر از دولتى‌ها بوده است.

البته تركيب هيئت به آن دليل از دولتى‌ها و غير دولتى‌ها انتخاب شد كه زنان اعزامى به كنفرانس تنها نماينده نظام جمهورى اسلامى ايران تلقى نشوند. از اين رو، على رغم كم‌تجربگى زنان ايرانى در چگونگى استفاده از محيطهاى بين‌المللى، اين هيئت توانست توجه رسانه‌هاى بين‌المللى را به خود جلب كند، به حدى كه اگر دولت، ميليون‌ها تومان هزينه مى‌كرد، نمى‌توانست به اين ميزان، رسانه‌هاى بين‌المللى را متوجه جمهورى اسلامى و مؤقعيت مناسب زن در آن نمايد. [1]

از تأثيرات منفى كنفرانس 1374 پكن بر امور زنان ايرانى آن بود كه برخى از جمله مركز امور مشاركت زنان كوشيدند برنامه عملى ملى زنان جمهورى اسلامى را بر اساس سند پكن تنظيم كنند تا حركت‌ها و فعاليت‌هاى بين‌المللى بعدى زنان ايران، بر پايه آن شكل بگيرد. در اين چارچوب، ايجاد تقويت‌

[1] «بازتاب‌هاِی چهارمِین کنفرانس جهانِی زن،» فصل‌نامه فرزانه، شماره 7 (پائِیز و زمستان 1374) ص 31 ـ 23.