همراهى سياسى: همدلى زن و شوهر در همه تصميم‌گيرى‌هاى سياسى افزايش يافته؛ زيرا در مقابل اين سؤال كه «در خانواده شما، اغلب چه كسى تصميم مى‌گيرد؟» تنها 5/ 35 درصد پاسخ داده‌اند، پدر. لذا ساختار همه تصميم‌گيرى‌ها و نيز تصميم‌گيرى‌هاى مربوط به امور سياسى در خانواده دگرگون شده است.

از همه مهم‌تر اينكه، جوان‌ترها و تحصيل‌كرده‌ها بيش‌تر موافق تصميم‌گيرى‌هاى مشاركتى در امور سياسى در خانواده‌اند. پس ارتقاى سطح آموزش، باعث شده كه از قدرت انحصارى پدران نسبت به قبل از انقلاب اسلامى در تصميم‌گيرى‌ها كاسته شود. مشاركت سياسى زنان جامعه شهرى در تصميم‌گيرى‌هاى خانواده به جامعه روستايى هم سرايت كرده؛ چون پژوهش‌هاى انجام شده در 51 روستاى استان آذربايجان غربى و 42 روستاى استان يزد نشان مى‌دهد، مشاركت نيمى از زنان روستايى (7/ 50 درصد در يزد 9/ 48 درصد در آذربايجان غربى) در همه تصميم‌گيرى‌ها از سوى اعضاى خانواده پذيرفته شده است. [1]

شوراها: در نخستين دوره انتخابات سراسرى شوراهاى اسلامى شهر و روستا [1377]، پنج هزار زن براى عضويت در شوراها، داوطلب شدند. اين تعداد، تنها 3/ 7 درصد از كل داوطلبين عضويت در شوراها را دربرمى‌گرفت؛ ولى آنها توانستند يك سوم كرسى‌هاى اصلى شوراها را تصاحب كنند. در 109 شهر، تعداد 114 نفر از زنان، نفر اول يا دوم اعضاى شهر بودند. در 176 شهر دست كم يك زن، در 48 شهر، دو زن، در 8 شهر، سه زن ودر يك شهر، چهار زن از اعضاى اصلى شوراها بودند. در يكى از روستاهاى كرمان، تمامى اعضاى اصلى و على‌البدل شورا از ميان زنان انتخاب شدند. [2]

[1] ژاله شادِی‌طلب، «موقعِیت زنان پس از انقلاب اسلامِی،» مجله زنان، شماره 86 (فروردِین 1381) ص 31 ـ 26.

[2] روزنامه صبح امروز (17 آذر 1378) ص 5.