اشتغال مناسب‌

در اينكه زنان از نظر اسلام مجاز به فعاليت مفيد توليدى، فرهنگى، خدماتى و غير آن در بيرون خانه‌اند، ترديدى وجود ندارد.

و زنهار، آنچه را خداوند به [سبب‌] آن، بعضى از شما را بر بعضى [ديگر] برترى داده آرزو مكنيد. براى مردان از آنچه [به اختيار] كسب كرده‌اند بهره‌اى است و براى زنان [نيز] از آنچه [به اختيار] كسب كرده‌اند بهره‌اى است و از فضل خدا درخواست كنيد كه خدا به هر چيزى داناست. [1]

از اين رو، درصدر اسلام و پس از آن در عصر امامان معصوم (ع) زنانى بودند كه در زمينه تجارت، كشاورزى، دامدارى و غير آن، به فعاليت مشغول بودند و پيامبر (ص) و ائمه (ع) با آن مخالفت نمى‌كردند. بنابراين، اشتغال زنان در امورى كه توانايى دارند، بى‌اشكال است. حتى مشاغلى همچون آموزش و پرورش، بهداشت و امور پزشكى و ... كه متناسب با ويژگى‌هاى روحى زنان است، مطلوب و گاهى ضرورى است. با اين حال، به صلاح جامعه و زنان نيست كه همگى در بيرون خانه كار كنند. چون اشتغال زنان:

1. در كارهايى كه تناسبى با توانايى‌هاى جسمى و ظرافت‌هاى روحى‌شان ندارد، به زيان جسمى و روانى زنان است. زيان‌هاى جسمى و روانى، مانع از پيشرفت آنها در عرصه‌هاى فردى و اجتماعى مى‌شود و زنان متأهل را از انجام وظايف خطير همسردارى و تربيت فرزند باز مى‌دارد.

2. در كارهاى مردانه كه نيروى كار مرد براى آنها وجود دارد، به بيكارى مردان مى‌انجامد، در حالى كه بار سنگين تأمين هزينه‌هاى زندگى بر دوش‌

[1] نساء: 32.