2. توسعه و تشويق حضور زنان در سطوح مديريت دولتى برمدار دو اصل دانايى و توانايى؛

3. استفاده از توانمندى‌هاى زنان در سطوح مختلف مديريت امور بين‌الملل و خارجى؛

4. مشاركت زنان دربازنگرى و اصلاح قوانين و مقررات موجود براى حل مشكلات بانوان؛

5. اولويت‌دهى و جهت‌دهى به فعاليت‌هاى حمايتى دولت به سوى محروم‌ترين گروه زنان كشور؛

6. تقويت همكارى بين زنان ايران و كشورهاى ديگر در حمايت و دفاع از زنان محروم و نيازمند؛

7. فراهم‌سازى حضور بيش‌تر زنان در بخش‌هاى دولتى و غيردولتى؛

8. آگاهى‌بخشى به برنامه‌ريزان به لزوم رعايت حضور نقش جنسيت در برنامه‌ريزى؛ [1]

9. ايجاد وحدت رويه و تقويت هماهنگى دستگاه‌هاى دولتى و غيردولتى در امور مربوط به مشاركت سياسى- اجتماعى زنان. [2]

نتيجه اينكه به نظر مى‌رسد آنچه تاكنون براى جامعه زنان ايران تحقق يافته و يا با تصويب و اجراى قوانين جديد تحقق مى‌يابد، تنها بخشى از خواسته‌هاى امام خمينى (ره) درباره زنان است. امام بر پايه برداشت درستى‌

[1] احمد آکوچکِیان، پِیش نوِیس منشور جاِیگاه زن در فرآِیند توسعه کشور (تهران: سوره مهر، 1383) ص 105 و 69، 14.

[2] منشور جاِیگاه زنان از سوِی دولت آقاِی خاتمِی به مجلس ارائه شد، ولِی به علت اتمام دوره مجلس ششم در آن مجلس مورد بررسِی قرار نگرفت لذا باِید منتظر سرنوشت آن در مجلس هفتم بود.