حكومت پهلوى از اين حركت، مشاركت راستين زنان در سياست و اجتماع نبود، بلكه به صورت تاكتيكى و سياسى از آن بهره گرفت تا بتواند به تبليغات عوام‌فريبانه وسيعى درباره برابرى حقوق زن و مرد دست بزند. رژيم مى‌كوشيد به اين وسيله، مخالفان خود را منزوى كند. مخالفت امام با اين اقدام به آن دليل بود كه هدف واقعى رژيم به فساد كشاندن زنان بود. [1]

پس از انقلاب اسلامى، زنان در همه عرصه‌هاى مشاركت سياسى حضور فعال يافتند. آنان در انتخابات مجلس شوراى اسلامى و شوراهاى اسلامى، تنها انتخاب‌كننده نبودند؛ بلكه خود نيز از سوى مردم به نمايندگى انتخاب شدند. در دوره‌هاى مجلس، شمار زنان داوطلب نمايندگى مجلس اغلب رو به افزايش بوده است. اين رقم در مجلس دوم 32، سوم 47، چهارم 86، پنجم 351 و ششم 504 نفر را نشان مى‌دهد. [2] اين افزايش حضور، بى‌شك از دلايلى است كه نرخ مشاركت سياسى زنان را در سال 1382 به بالاترين حد خود در تاريخ معاصر ايران يعنى به رقم 8/ 14 درصد مى‌رساند. جلوه ديگر حضور زنان، در مقوله شوراهاى اسلامى اتفاق افتاده است. در دوره پهلوى به رغم وجود شوراى شهر، هيچ يك بر پايه انتخابات آزاد و مردمى شكل نگرفت تا ميزان حضور زنان در آن قابل سنجش با دوره پس از انقلاب اسلامى باشد؛ ولى درصد نمايندگان زن انتخاب شده در نخستين انتخابات شوراهاى اسلامى، 84/ 0 درصد و اين رقم در دومين دوره انتخابات شوراها به عدد 51/ 1 درصد افزايش يافت. اين افزايش در بيش‌تر استان‌هاى كشور ديده مى‌شود؛ مثلًا درصد زنان انتخاب شده‌

[1] مرِیم ارشدِی، «زنان و شش دوره نماِیندگِی مجلس شوراِی اسلامِی،» وِیژه‌نامه پِیام زن، دفتر سوم (فروردِین 1384) ص 83 ـ 78.

[2] م، رجبِی، «وضعِیت آمارِی مدِیرِیت زنان در اِیران،» فصل‌نامه رِیحانه، شماره 7 (تابستان 1383) ص 166 ـ 161.