به دنبال اولتيماتوم دولت روسيه، فرياد مردم از جمله زنان اصفهان، قزوين، آذربايجان و تهران از هر سو برخاست و حتى زنان هندى در همدردى با زنان ايرانى، صداى اعتراض خود را بلند كردند. در تهران، حدود پنجاه هزار نفر ضمن اعلام اعتصاب، به خيابان‌ها ريختند و هزاران زن نيز در حالى كه مى‌گريستند و برخى كفن پوشيده بودند، آمادگى خود را براى جنگ با روسيه و دفاع از كشور اعلام كردند. [1] بدرالملوك بامداد در اين باره نوشته است: «هزاران زن ايرانى از تظاهرات گرد آمدند و بعضى از آنها بر فراز ديوار يا سكويى رفتند و براى مردم سخن گفتند و بر ضرورت دفاع از انقلاب پاى فشردند و از مجلس خواستند كه در برابر تهديدهاى خارجى بايستد.» [2]

زمانى كه خبر تصميم سرى مجلس مبنى بر تسليم در مقابل اولتيماتوم روسيه افشا شد، زنان به يك اقدام متهورانه دست زدند. شوستر اين اقدام را وصف كرده است: «سيصد زن محجوب ايرانى از خانه‌هاى خود بيرون ريختند و آهنگ پارلمان كردند. بسيارى از ايشان با خود سلاح داشتند كه در آستين و زير دامن خويش پنهان كرده بودند. سپس در برابر مجلس گرد آمدند و خواستار ملاقات گرديدند و در نتيجه، تنى چند از ايشان به درون پارلمان راه يافتند. زنان سلاح‌هاى خود را به نمايش گذاشتند و پرده از چهره بر گرفتند و به رييس مجلس اخطار كردند كه اگر او و همكارانش، لحظه‌اى از اجراى وظايف خود كه همانا پاسدارى از آزادى و حيثيت مردم ايران است، غفلت ورزند، در آن صورت، ما زنان نخست شوهران و پسران خود وسپس خود را از ميان برمى‌داريم.» [3] زنان حتى پا را از اين فراتر گذاردند و در حمايتى آشكار، جماعتى از زنان‌

[1] آفارِی، همان، ص 57.

[2] بدرالملوک بامداد، مشعل‌داران و پِیشتازان آزادِی زنان، ج 2 (تهران: زِیتون، 1352) ص 48.

[3] آفارِی، همان، ص 48.