آنان مى‌انجاميد و از ديگر سو، خشم رژيم را از كندى كشف حجاب برمى‌انگيخت. در يك بخشنامه دولتى كه در تاريخ 14 بهمن 1316 صادر شده، آمده است: «به طورى كه اطلاع حاصل شده موضوع نهضت بانوان در بعضى شهرستانها به طورى كه منظور حكومت است پيشرفت‌هاى كامل صورت نگرفته زيرا اشخاصى هستند كه نسوان آنها، از خانه خارج نمى‌شوند.» [1]

نتيجه اينكه عصر رضاخانى، شاهد تحرك اجتماعى و حضور سياسى زنان نبود؛ زيرا سياست‌هاى رضاخان درباره زنان، دچار تناقض آشكار بود. شاه مدعى بود كه با اجراى كشف حجاب، راه نيمى از جمعيت جامعه به ميدان فعاليت‌هاى اجتماعى باز مى‌شود؛ امّا ضديت كشف حجاب با ارزش‌هاى دينى، مانع جدى حضور و تحرك سياسى- اجتماعى زنان گرديد. حتى حضور و تحرك آنان كه با استقرار ديكتاتورى رضاخان كم شده بود، به كلى از بين رفت. به هر روى، زنان در دوره رضاخان، به حق رأى و مناصب عمومى دست نيافتند، امكان تأسيس سازمان‌هاى مستقل سياسى پيدا نكردند و نيز، نظام پدرسالارانه (مستبد) رضاشاهى بر طبقه نسوان سيطره بيش از پيش افكند و زنان را همچنان در حاشيه باقى نگاه داشت. در واقع، سياست‌هاى رضاخان به گروه كوچكى از زنان شهرنشين و مرفه يارى رساند و اين امر او را از كسب حمايت اكثريت زنان ايران محروم ساخت.

[1] همان.