البته برخى در عدم حضور سياسى- اجتماعى زنان اين دوره، راه ترديد يا انكار پيش گرفته‌اند؛ ولى مستندات زيادى در تأييد اين حقيقت وجود دارد. از جمله:

1. جان فوران نوشته است: «اين قانون باعث شد تا زنان سنتى و سالخورده، خود را در خانه‌ها زندانى كنند.» بى‌ترديد، مراد جان فوران از زنان سنتى، زنان مسلمانى است كه خواهان حفظ ارزشهاى دينى بوده‌اند و جالب است زنان سالخورده كه كم‌تر از زنان جوان به حجاب نياز دارند نيز در اعتراض به قانون كشف حجاب، در خانه‌ها باقى ماندند. اگر زنان جوان به دليل ترس از كشف حجاب توسط مأموران دولتى به خيابانها نمى‌آمدند، زنان سالخورده نيز كه چنين ترسى در آنها كم‌تر بود، نيامدند و اين نشان مى‌دهد كه مبارزه‌اى در جريان بوده و آن را زنان مسلمان در برابر حكومت آغاز كرده بودند. [1]

2. نويسنده ديگرى نگاشته است: «رضاشاه به سر كردن چادر را به عنوان يكى از مظاهر عقب ماندگى قدغن كرده، در حالى كه بسيارى از زنان و خانواده‌هاى آنان، با اين عمل موافق نبوده‌اند و خيلى از آنان از ترس بى‌حجاب شدن در ملاء عام، هرگز خانه‌هاى‌شان را ترك نكردند.» نكته مهمى كه نويسنده به آن اشاره كرده، اين است كه زنان و خانواده‌هاى آنان هرگز چادر را مظهر عقب ماندگى نمى‌دانستند و بر آن بودند كه با حفظ حجاب هم مى‌توان به توسعه كشور پرداخت. البته اين اقدام زنان پيام ديگرى هم داشت: اينكه توسعه بدون ارزشهاى دينى، براى آنان ارزشى ندارد. [2]

3. زنان مسلمان در جشن‌هايى كه در كوچه‌ها و محله‌ها براى ترويج بى‌حجابى صورت مى‌گرفت، شركت نمى‌كردند و اين از يك سو به بازداشت‌

[1] سعِید زاهد و بِیژن خواجه نورِی، «بررسِی و تحلِیلِی اجمالِی نقش اجتماعِی در تارِیخ معاصر،» فصل‌نامه فرهنگ، شماره 48 (زمستان 1382) ص 110.

[2] خاطرات و مبارزات حجة الاسلام فلسفِی (تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامِی، 1376) ص 88.