ب. برخى ديگر از زنان، همراه شوهران خود به كشورهاى همجوار به ويژه به عتبات و عاليات مهاجرت كردند. نويسنده كتاب احكام حجاب در قرآن در اين باره نوشته است: كسانى كه امكانات بيش‌ترى داشتند، فرار را برقرار ترجيح دادند و ترك ديار كردند و متروكه شدن شهر لنگه و قشم، شاهد گوياى اين ادعا است. اسناد و گزارش‌هاى شهربانى، حكايت از مهاجرت مردم شهرهاى خرمشهر، دشت ميشان و نقاط ديگر به سوى كشورهاى همجوار دارد. [1]

ج. زمانى كه مأموران كشف حجاب، زنان محجبه دستگير شده را به قصد تنبيه كردن و يا زهر چشم گرفتن از ديگران، در كوچه و پس كوچه‌هاى شهر مى‌چرخاندند، آنان با روى پريشان و با اظهار سخنانى چون: ما را به جرم رعايت يك واجب اسلامى يعنى حجاب به اسيرى مى‌برند، هم خود مى‌گريستند و هم مردم را به گريه وا مى‌داشتند. به اين وسيله و با يادآورى حادثه اسارت زينب كبرى (س) به افشاگرى عليه رژيم دست مى‌زدند. [2]

مبارزه منفى‌

پس از اجبارى شدن كشف حجاب، زنان مسلمان خود را خانه‌نشين كردند، تا اولًا حجاب و ارزش‌هاى آن را حفظ كنند و ثانياً، به مبارزه با سياست دولت رضاخانى بپردازند كه به ظاهر خواستار حضور سياسى- اجتماعى زنان بود و ثالثاً، تشكل‌هاى سياسى زنان را كه از يك سو وابسته به دولت و از سوى ديگر، مروج ارزشهاى غربى بودند، بى‌يار و ياور بگذارند و با شكست مواجه كنند. [3]

[1] خشونت و فرهنگ (تهران: سازمان اسناد ملِی اِیران، 1371) ص 201.

[2] علِی‌رضا اسماعِیلِی، خاطرات حجة الاسلام جعفر شجونِی (تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامِی، 1380) ص 33.

[3] جان فوران، مقاومت شکننده، ترجمه احمد تدِین (تهران: رسا، 1377) ص 359.