«نخست سكوت و تفكر كن، دوم، براى افزايش حكمت، كم بخور، سوم، براى تقويت نفس و جلاى روح، كم بخواب و شب زنده‌دار باش و چهارم، از صاحبان اخلاق فاسد فاصله بگير و پنجم، هميشه بياد خدا باش.»

اگر چه حركت و روش وى به ظاهر سياسى نبود، ولى به دنبال تأثيرگذارى عميق و با دوام بود. تأثير كار او را در آن فضاى فساد آلود و شبهه‌ناك، خيلى‌ها تأييد كرده‌اند. حجت‌الاسلام مرادعلى توانا، امين اصفهانى را در رأس بانوان مسلمان مى‌داند كه به مقابله مؤثر با تهاجم فرهنگى دست زد؛ تهاجمى كه عليه زنان در جريان بود. [1]

جلوه‌هايى ديگر از مخالفت‌

دهه 20 و 30 شاهد جلوه‌هاى ديگرى از مشاركت سياسى زنان است كه برخى به صورت مستقيم و برخى ديگر غيرمستقيم در نقطه مقابل خواسته‌هاى دولت محمد رضاشاه قرار مى‌گرفت. بعضى از اين موارد را مى‌توان چنين برشمرد:

1. زنان در تأسيس سازمان‌هاى مردمى، مؤثر بوده‌اند و همين سازمان‌ها نيز در جذب ديگر زنان به حضور سياسى- اجتماعى، نقش اساسى داشته‌اند.

البته اين سازمان‌ها به دو صورت تحقق يافته‌اند: يكى سازمان‌هاى غيردولتى و ديگرى مشاركت مردمى در هيئت‌هاى خيريه. سازمان‌هاى غيردولتى بيش‌تر در عرصه سياسى، آموزشى و مطبوعاتى و با گرايش‌هاى فمينيستى به فعاليت دست زدند و سازمان‌هاى خيريه، بيش‌تر با انگيزه‌هاى معنوى و باورهاى دينى، تولد و تداوم يافتند. شمار سازمان‌ها و هيئت‌هاى‌

[1] همان، ص 180 و 110.