خيريه زنان، همواره بيش‌تر از سازمان‌هاى دولتى و غيردولتى آنان بوده است. [1]

2. مهرانگيز منوچهريان به عضويت مجلس سنا در آمد و اتحاديه زنان حقوقدان را پايه گذاشت و حركت امام، در سال 1341 را به سخره گرفت. او از فعالان فمينيسم در ايران بود؛ زيرا در پرونده وى مخالفت با ازدواج دختر قبل از 18 سال، قصاص، حجاب و ارث زنان، عده طلاق يا وفات و قانون ولايت پدر يا جد پدرى ثبت است. منوچهريان بارها از اينكه فحشا شغل است، دفاع كرد. از اين رو، هميشه مورد تنفر و اعتراض زنان مسلمان بود. يكى از اعضاى اتحاديه زنان حقوقدان در اين باره نوشته است: «هر بار كه به دفتر او مى‌رفتيم، تن‌مان مى‌لرزيد. هر لحظه ممكن بود كسى مزاحم‌مان شود يا اسيد بر صورت‌مان بپاشند ... منوچهريان هميشه تهديد مى‌شد؛ زيرا زنى كه قانون مدنى را زير سؤال برده بود، قابل تحمل نبود.»»

مخالفت زنان مسلمان با زنانى كه به حمايت از سياست‌هاى ضددينى محمدرضا پهلوى پرداختند، نشان از هوشيارى آنان در دفاع از دين داشت.

3. در بيست سال آغاز سلطنت پهلوى دوم، بارها زنان به دلايل صنفى به اعتراض سياسى دست زدند. بيش‌تر اين زنان از اقشار متوسط و مؤمن جامعه بودند كه با ابزار اقتصادى ولى با مقاصد ملى و مذهبى، به مخالفت برخاستند.

از جمله:

[1] سوسن صفارودِی، «سازمان‌هاِی غِیر دولتِی زنان،» وِیژه‌نامه پِیام زن، دفتر سوم (فروردِین 1384) ص 45 ـ 32.

[2] نوشِین احمدِی خراسانِی و پروِین اردلان، سناتور: فعالِیت‌هاِی مهرانگِیز منوچهرِیان بر بستر مبارزات حقوقِی زنان در اِیران (تهران: توسعه، 1382) ص 38.