بر پايه اين گزارش تاريخى، زنان قم در حادثه 15 خرداد 1342، سه نقش را بر عهده داشتند: اول. مردان را به قيام عليه دولت و حمايت از امام خمينى (ره) تشويق مى‌كردند؛ دوم. خود نيز در راهپيمايى و تظاهرات ضد دولتى شركت كردند؛ سوم. با ابزارهاى ساده، به درگيرى با پليس پرداختند.

تظاهرات آرام‌

پس از ترور حسن‌على منصور، موجى از دستگيرى‌ها به راه افتاد. در اين ميان، دغدغه اصلى خانواده مبارزان سياسى، نجات از دستگيرى و يا خلاصى افراد در بند و يا دست كم، فراهم آمدن شرايط بهتر براى زندانيان بود. اين نگرانى‌ها، با اعدام چهار تن از عاملين ترور منصور بيش‌تر شد. به اين دليل، جمعيت مؤتلفه اسلامى كه ارتباط تنگاتنگى با امام داشت، در صدد برآمد تا اجتماعى از زن و همسر مجاهدان ترتيب دهد تا رژيم تحت فشار قرار گيرد و از ادامه خشونت دست بردارد و يا آن را كم نمايد.

در يكى از روزهاى داغ تابستان 1344 نزديك به 150 نفر از خانم‌ها، در حالى‌كه چادر بر سر داشتند و عده‌اى هم پوشيه و رو بنده زده بودند، مقابل دفتر نخست وزيرى جمع شدند و آرام آرام تظاهراتى را شكل دادند ... عده‌اى از آنها از جمله خانم صديقه امانى همدانى خواهر شهيد صادق امانى همدانى كه به حق شير زنى بود، شروع به سخنرانى كرد ... و اعتراضات و خواسته‌هاى خانواده‌ها را اعلام كرد. يكى از مأمورين نيز براى احتراز از درگيرى و جمع كردن قضايا، شروع به صحبت كرد و وعده داد كه به اين اعتراض‌ها توجه خواهد شد. [1]

[1] محسن کاظمِی، خاطرات احمد احمد (تهران: سازمان تبلِیغات اسلامِی، 1379) ص 90 ـ 84.