پس از اين اجتماع، جمعيت مؤتلفه اسلامى تصميم مى‌گيرد تا حصول به نتيجه دلخواه، حضور زنان را در صحنه حفظ كند. از اين رو، در برنامه‌اى ديگر، زنان را به ملاقات مراجع و علماى قم برد. نخستين مرجعى كه برگزيده شد، آيت‌اللَّه شريعتمدارى بود. وى ابتدا از پذيرفتن آنها خوددارى كرد؛ ولى با اصرار بانوان، ناچار به ملاقات گشت. شريعتمدارى قول داد، خواسته بانوان را از طريق يكى از سناتورها به گوش دربار برساند. پس از آن، خانم‌ها به ديدار آيت اللَّه گلپايگانى رفتند. خواهر شهيد امانى، همچون گذشته و به عنوان سخنگوى جمع، به سخن پرداخت و خواسته‌هاى خود را با شور و هيجان مطرح ساخت، به گونه‌اى كه آيت اللَّه گلپايگانى به گريه افتاد و گفت: «به جدم قسم كه هر كارى از دستم برآيد، براى‌تان انجام مى‌دهم.» اين حركت تبليغى و اعتراض‌آميز، پس از ملاقات با ديگر علماى قم پايان پذيرفت؛ ولى در آن زمان تأثير مطلوبى بر تقويت روحيه مجاهدان و خانواده‌هاى آنان بر جاى گذاشت.

در سال‌هايى كه نهضت امام خمينى (ره) ادامه داشت، دانشجويان دختر به عنوان قشر جديدى از زنان مسلمان- بيشتر از طبقه متوسط جامعه- به نهضت ملحق شدند و نقش برجسته‌اى ايفا كردند. به عنوان مثال، چهار هزار دانشجوى دختر و پسر، شعار «تو اگر برخيزى، من اگر برخيزم، همه برمى‌خيزند.» را در بهمن 1348 و در مقابل در اصلى دانشگاه تهران سر دادند. آنها در كنار زنان ديگرى كه دانشجوى دانشگاهى نبودند، ولى خواسته‌هاى‌شان با دانشجويان يكسان بود، به مبارزه عليه رژيم ادامه دادند و حتى زندان‌ها را به جان خريدند. نمونه‌اى از اين زنان، خانم دباغ است كه در اواخر سال 1352 همراه دخترش، در زندان قصر زندانى بود. او را به زور از حجاب منع كردند، به گونه‌اى كه «از نداشتن حجاب چنان در عذاب بود كه براى رفتن به دستشويى،