يا از لباس‌هاى زير اضافى يا از پتوى سربازان كف سلول به عنوان حجاب، استفاده مى‌كرد.» [1]

نتيجه اينكه امام با نگاه ابزارى و مادى به زنان به مخالفت برخاست. اين نگرش جديدى بود كه بر اساس آن، شأن و منزلت معنوى زن احياء مى‌شد و كرامت انسانى به او بازمى‌گشت. ديگر زن شى‌ء و ابزار و به عنوان تنها زيبا و فريبا [2] نبود؛ مربى جامعه و مبدأ همه سعادت‌ها تلقى مى‌شد، لذا زنان با هدف ساختن جامعه، سهم خويش را در مشاركت سياسى افزايش دادند و رژيم در اجراى سياست فاسد كردن و دور نمودن آنها از مخالفت‌هاى ضد دولتى، چندان توفيقى پيدا نكرد، بلكه روز به روز زنان با رهبرى امام خمينى (ره) با ارزشهاى اسلامى آشناتر مى‌شدند و بر حضور سياسى خود مى‌افزودند.

انگيزه آنان براى حضور بيشتر انجام تكليفى بود كه مرجع‌شان يعنى امام خمينى (ره) تعيين كرده بود. [3]

[1] وِیدا حاجِی تبرِیزِی، داد بِی‌داد: نخستِین زندان زنان سِیاسِی 1357 ـ 1350، ج 1 (تهران: انتشارات بازتاب نگار، 1383) ص 248 ـ 247.

[2] امام خمِینِی (ره) در جستجوِی راه از کلام امام، همان، ص 26.

[3] امام خمِینِی (ره)، صحِیفه نور، ج 16، همان، ص 125.