زنان به صورت گسترده در تظاهرات خيابانى سال‌هاى 1355 تا 1357 مشاركت داشتند. اين در حالى بود كه اغلب پيش از اين، جز به ضرورت از خانه بيرون نمى‌آمدند و البته در تظاهرات، همان خواسته‌هايى را مطرح مى‌كردند كه مردان مطرح مى‌نمودند. زنان، علاوه بر شيوه‌هاى رايج كسب خبر و اطلاع‌رسانى، از طريق مجالس مذهبى خانگى از زمان تظاهرات آگاه مى‌شدند و زمانى كه در تظاهرات شركت مى‌كردند، تعدادى از آنان نيز به شهادت رسيدند.

فعاليت زنان در تظاهرات، شكل‌هاى متنوعى داشت. برخى تراكت توزيع مى‌كردند، بعضى تا آنجا پيش مى‌رفتند كه در سنگرسازى در برابر پليس، شركت مى‌جستند و حتى برخى به ويژه در واپسين روزهاى حيات رژيم پهلوى، اسلحه به دست مى‌گرفتند و به مبارزه با رژيم مى‌پرداختند. نيكى كدى به جنبه ديگرى از فعاليت زنان در تظاهرات مى‌پردازد و مى‌نويسد:

«هنگامى كه تهديد رژيم بالا مى‌گرفت، اين خانم‌هاى چادرى با كمال شجاعت در صف جلوى تظاهرات حضور مى‌يافتند.» [1] جان فوران نيز در اين باره مى‌گويد: «در تظاهراتى گسترده هزاران زن چادرى پيشاپيش صفوف جمعيت حركت مى‌كردند و با اين‌كار ضمن اينكه خطر را به جان مى‌خريدند، از دامنه خطر مى‌كاستند.» [2] حضور وسيع زنان در پيشاپيش تظاهركنندگان، پيامى عرضه مى‌كرد: اينكه انقلاب ما، منادى صلح است و لذا دست به خشونت نمى‌زنيم و مسئوليت آتش زدن بانك‌ها و تخريب اموال خصوصى را بر عهده مأموران دولتى مى‌دانيم. مراقبت از مجروحان و انتقال آنان به مراكز درمانى يا مراكز امن را نيز بايد به نقش زنان در راهپيمايى‌ها افزود.

[1] نِیکِی کدِی، رِیشه‌هاِی انقلاب اِیران، ترجمه عبدالرحِیم گواهِی (تهران: قلم، 1369) ص 366.

[2] فوران، همان، ص 561.