نقش جديد مادرى‌

پيش از انقلاب اسلامى، نقش مادرى يك نقش فرعى بود و آن‌گونه كه امام فرمود «رژيم شاه اين شغل را مبتذل كرده و آن را بى‌اعتبار ساخت، لذا مادر را از بچه و بچه را از مادر جدا مى‌كرد تا انسان و آدم تربيت نشود و اگر انسان و آدم تربيت مى‌شد، دست اجانب و عوامل آن از ايران قطع مى‌گشت.» [1] پس از انقلاب اسلامى، تحولى در مفهوم مادر بودن پديد آمد و بر اين پايه، دامن مادر، بزرگ‌ترين مدرسه بود و تنها پرورش‌دهنده فرزندان اين مرز و بوم، به اين وسيله، مادرى به يك وظيفه الهى، مسئوليت بزرگ و امرى شريف [2] تبديل گرديد كه بايد به تربيت فرزندان متقى بپردازد و فرزندانى نيكو به جامعه تحويل دهد. مادرى به كار پيامبران تشبيه مى‌شد، [3] از آن رو كه وظيفه هر دو، تربيت انسان است. مادران نيز در خود احساس مسئوليت كردند و در تربيت فرزندان كوشيدند تا كودكان آن روز و جوانان فردا بتوانند حافظ آمال انبياى الهى شوند. [4]

تحول ديگرى نيز در اين زمينه روى داد: زنان وظيفه اصلى خود را ايفاى نقش مادرى و همسرى دانستند بدون آنكه مادر و همسر بودن را اهانت به خود و مقام زن تلقى كنند. البته پرداختن به وظايف مادرى و همسرى، آنان را از حضور اجتماعى محروم نساخت. آنان به خوبى بين وظايف اجتماعى كه‌ اينك ديگر بر آنان واجب بود و وظيفه در خانه، تلفيق صحيحى پديد آوردند، به‌گونه‌اى كه هيچ‌يك از آن دو، مُخل انجام وظيفه در عرصه ديگر نبود و در

[1] همان، ج 7، ص 135.

[2] همان، ص 240.

[3] همان، ج 8، ص 162.

[4] همان، ج 6، ص 282.