اين راه از حضرت زهرا (ع) الگو گرفتند و به سيره آن حضرت عمل نمودند كه به وقت ضرورت به مسجد مى‌رفت و در دفاع از مقام ولايت داد سخن مى‌داد و زمانى كه ضرورتى نبود، در خانه مى‌ماند و به خانه‌دارى، مادرى و همسرى مى‌پرداخت.

بى‌شك، نگرش جديدى كه در نقش مادرى پديد آمد، نتايج فراوانى به دنبال آورد. از جمله: فرزندانى كه به جنگ پيوستند و در آن، حماسه آفريدند.

به علاوه، رابطه بين كاهش جرايم با نقش جديد مادران را نمى‌توان كتمان كرد. همچنين، مرد هم فرصت مى‌يافت با خاطر جمع از مديريت صحيح زن در خانه، به ايفاى نقش پر ثمرترى در اجتماع و انقلاب بپردازد. خشونت در خانواده كم شد، از آن رو كه با قرار گرفتن زن در جاى واقعى خود، آرامش بر خانواده مستولى گرديد. طلاق كه بخشى از آن به دليل كوتاهى زن در انجام مسئوليت‌هاى مادرى بود، كاهش يافت، به گونه‌اى كه نسبت طلاق به ازدواج در سال 1355، 7/ 10 درصد و اين رقم در سال 1360، 3/ 8 درصد بوده است. [1]

ازدواج‌هاى انقلابى‌

يكى از عادت‌ها و رسم‌هاى غلط اجتماعى تحميل شده به زنان عصر پهلوى، شيوه غلط همسرگزينى، مهريه‌هاى نجومى، افزايش سن ازدواج و مانند آن بود زنان مسلمان با الگوگيرى از سيره و رهنمودهاى امام خمينى (ره) توجه بيش‌ترى به ارزش‌هاى دينى در امر ازدواج از خود نشان دادند و اين گرايش در سال‌هاى انقلاب، گسترش يافت؛ ولى تحول اساسى در ازدواج، پس از

[1] زهرا محمدِی، بررسِی آسِیب‌هاِی اجتماعِی زنان (تهران: روابط عمومِی فرهنگِی ـ اجتماعِی زنان، 1383) ص 116.