ابتدايى‌ترين كار رزمى زنان بود. آنان بعدها خود را به سلاح مجهز كردند تا مردانه با دشمن بجنگند:

در قبرستان خرمشهر زن 65 ساله‌اى را ديدم كه تفنگ ام‌يك بر دوش داشت.

گفتم: مادر چه مى‌كنى؟ گفت: پسر و دخترم آنقدر جنگيدند تا شهيد شدند و اينجا خفته‌اند. مى‌روم راه‌شان را ادامه دهم. هر چه او را منع كردم، نپذيرفت و گفت: بايد از دينم، دفاع كنم. اين تنها وظيفه شما پسرانم نيست، بلكه وظيفه من هم هست. جنگيد و سرانجام با تركش خمپاره شهيد شد. [1]

زنان رزمنده در خرمشهر، كارهاى ديگرى را نيز بر عهده داشتند كه مراقبت از تسليحات، تسليح رزمندگان، نگهبانى از پيكر شهيدان و توزيع سلاح بين رزمندگان از آن جمله بوده است. در جبهه‌هاى ديگر هم وضع به همين صورت بود. در گيلان‌غرب، يك زن، چند سرباز عراقى و در شادگان، چهار شير زن، هشت سرباز بعثى را به اسارت در آورند. خانم فاطمه نواب صفوى، همراه گروه چريكى شهيد چمران و در ناحيه سوسنگرد، اسلحه به دست گرفت و جنگيد. يك زن سوسنگردى با آرد مسموم نان پخت و با آن تعدادى از عراقى‌ها را از پاى در آورد و باز در اين شهر مادر شهيد الحانى، يازده سرباز عراقى را به خانه‌اش دعوت كرد و به آنها غذا داد. زمانى كه سربازان به استراحت پرداختند و به خواب رفتند، در اتاق را قفل مى‌كند و بسيجى‌ها را با خبر ساخت و خود او هم با چوب‌دستى به جان آنها افتاد.

داستان اين زن شجاع را مقام معظم رهبرى، اين‌گونه نقل كرده است:

به خاطر دارم در سوسنگرد خانم عرب مُسنّى زندگى مى‌كرد كه همسرش نابينا بود. ايشان با وجود اينكه چهل پنچاه سال داشت، خيلى شجاعانه و در

[1] «نقش و کارکرد زنان در بحران، مجموعه مقالات و سخنرانِی‌هاِی هماِیش زن و بحران،» (تهران: گروه اجراِیِی هماِیش، 1382) ص 205 ـ 201.