بدانيم و به اين بانوان و بچه‌هاى پشت جبهه و آنها كه در شهرهاى نيمه مخروبه حاضرند، اقتدا كنيم، ما بايد از اينها اخلاق اسلامى، ايمان و توجه به خدا را ياد بگيريم، ما بايد به اين قشرها كه بى‌توقع به كشور و به همه شما خدمت مى‌كنند، اقتدا كنيم و خودمان را اصلاح كنيم. [1]

امداد و درمان‌

از شليك نخستين گلوله‌هاى دشمن، زنان مسلمان و دلسوز اين آب و خاك، دريافتند كه بايد به امداد و درمان مجروحان و جانبازان جنگ بپردازند. آنها بدون هيچ چشم‌داشتى تنها به نيت كسب رضايت الهى و اطاعت از مقام ولايت، به جبهه‌ها رفتند و چه بسا خود مجروح و جانباز شدند و گاه به خيل شهداى انقلاب پيوستند. اگر زنان داوطلب به مدد و مساعدت جبهه و جنگ نمى‌آمدند، آمار شهداى جنگ فزونى مى‌يافت و اگر مجروحان به موقع مداوا نمى‌شدند، درمان بعدى آنها، هزينه سنگينى را بر بيت‌المال تحميل مى‌كرد.

خانواده‌ها و رزمندگان با مشاهده اين خدمات خالصانه اشتياق بيش‌ترى براى ادامه حضور داوطلبانه در جبهه احساس مى‌نمودند. هم اينك نيز، بيان نمونه‌ها و جلوه‌هاى زيباى ايثارگرى زنان پرستار، بهيار و امدادگر، موجى از عشق و شوق براى خدمت به مردم پديد مى‌آورد:

مينا كمايى همراه بيست نفر ديگر، در بيمارستان آبادان، امدادگرى مى‌كرد و شب‌ها هم در خوابگاه بيمارستان مى‌خوابيد. خانم ميرزايى، وقتى شروع به تميز كردن مجروح مى‌كرد، حالش به هم مى‌خورد؛ ولى به خاطر خدا تحمل مى‌كرد. يك پرستار داوطلب، شب‌ها كودك خود را به اتاقى در بيمارستان مى‌برد

[1] امام خمِینِی (ره)، صحِیفه نور، ج 14، همان، ص 133.