چند مورد آنها اشاره مى‌كنيم:

1- قلمرو حكومت‌اسلامى از تاخت و تاز دشمن و خرابيهاى ناشى از آن مصون مى‌ماند.

2- دشمنان را از طمع به نابودى اسلام بازمى‌داشت و در آنها ايجاد ترس مى‌كرد.

3- نشاط روحى و آمادگى رزمى رزمندگان اسلام را حفظ مى‌كرد.

4- غير نظاميان دچار صدمه و خسارت نمى‌شدند.

بازگذاشتن باب گفت وگوى سياسى‌

يكى از نشانه‌هاى بارز و روشن جنگ طلب نبودن رسول خدا (ص) بازگذاشتن باب مذاكره سياسى بود. به گواهى تاريخ، ايشان با سرسخت‌ترين دشمنان خود يعنى ابوسفيان روابط سياسى خود را قطع نكرد، خود يا فرستاده‌هاى او را به حضور مى‌پذيرفت، به نامه‌ها يا پيامهايش پاسخ مى‌داد و درباره مسائل سياسى- نظامى با او گفتگو مى‌كرد، حتى در روزهاى جنگ نيز همين روش ادامه دارد. ديديم كه در جنگ احزاب با قبيله غطفان وارد گفتگو شد تا شايد آنها را از جنگ منصرف كند. هنگام محاصره بنى‌قريظه پيوسته با آنان در حال گفتگو و مذاكره سياسى بود، شايد بتواند آنها را وادار به تسليم كند و جنگى درنگيرد. چيزى كه باعث شد مكه بدون خونريزى گشوده شود، همين روحيه و شيوه رسول خدا (ص) بود. ابوسفيان با پاى خودش نزد مسلمانان آمده بود و هيچ مانعى براى كشتن وى وجود نداشت. حتى يكى از مسلمانان چنين پيشنهادى را هم كرد، ولى پيامبر خدا (ص) او را امان داد تا در ميان سپاه اسلام گردش كند و قدرتمندى آنان را ببيند و در نتيجه فكر مقاومت در مقابل آنها را از سر بيرون كند.

موقع شناسى‌

شتابزدگى در سيره نظامى پيامبر (ص) ديده نمى‌شد. ايشان هيچ كارى را جز در زمان مناسب انجام نمى‌داد و بسيار موقع شناس بود. وقتى خبر كشته‌شدن قاريان قرآن را در واقعه بئرمعونه شنيد، بسيار متأثر شد، ولى چون زمان را مناسب نديد گرفتن قصاص‌