اسوه‌هاى نبرد

نبردهاى صدر اسلام شاهد حضور پيكارگران سلحشور و سخت‌كوشى بود كه در تاريخ جنگها كم نظيرند. در اين ميان، برخى از آنها برجستگى ويژه‌اى دارند كه به عنوان نمونه به چند نفرشان اشاره مى‌كنيم.

1- حضرت على‌بن ابى طالب (ع): امير مؤمنان و سرآمد مجاهدان، على (ع) در بيشتر جنگهاى صدر اسلام شركت داشت. بويژه مشكل جنگهاى بزرگ با قدرت بازو، فكر و درايت و قوّه ربانى آن بزرگوار حل مى‌شد. او عاشق دلباخته پروردگار بود و در صحنه پيكار در بهشت را هميشه بر روى خويش گشوده مى‌ديد. حضرتش كه عزتمندى و سرافرازى اسلام را در جهاد جستجو مى‌كرد، لحظه‌اى در اين راه نياسود و زره نبرد را از تن بيرون نكرد و بزرگترين گردنكشان عرب و يهود با شمشير او از پاى درآمدند؛ و در اين راه چنان رشادتى از خود نشان داد كه مشركان به وى لقب «مرگ سرخ» دادند. [1]

روزى كه عمروبن عبدود بر اسبش نهيب زد و از خندق گذشت، همه نفسها در سينه حبس شد و كسى خود را هماورد او نمى‌ديد. على (ع) پيش رفت و بر او چنان ضربتى زد كه ارزش آن از عبادت جن و انس فراتر رفت. همو بود كه عربده جوييهاى مرحب خيبرى را خفه ساخت و او بود كه در سخت‌ترين شرايط با كمال رشادت سوره برائت را در مكه قرائت كرد و هزاران نمونه ديگر كه در اينجا مجال بازگويى آنها نيست.

2- حمزه سيدالشهدا: حضرت حمزه دلاورى بى‌باك و چونان شير شرزه بر دشمن حمله مى‌برد. وحشى در جنگ احد مأمور شد كه از اين سه تن يكى را بكشد: رسول خدا (ص)، على (ع) يا حمزه. او ديد كه رسول خدا به وسيله يارانش محافظت مى‌شود و على (ع) با هوشيارى مى‌جنگد، اما حمزه وقتى دشمن را دنبال مى‌كند، چنان خشمگين مى‌شود كه به هيچ چيز توجه ندارد. وحشى نيز وى را براى اجراى نيت پليد خود انتخاب كرد و او را به شهادت رسانيد.

3- حنظله: وى جوانى تازه داماد بود. شبى كه عروس رابه خانه آورد، فردايش كوس‌

[1] مناقب، ابن شهر آشوب، ج 2، ص 68.