فرماندهى آن با ابوجهل بن هشام، يكى از سرسخت‌ترين دشمنان اسلام بود. [1]

نيروهاى اسلام به ساحل درياى سرخ رسيده، راه را بر كاروان قريش بستند، اما درگيرى رخ نداد و با ميانجيگرى فردى به نام «مجدى بن عمرو» دو طرف جدا شدند و مسلمانان به مدينه بازگشتند. [2]

2- سريه عبيدة بن حارث: يك ماه بعد يعنى در ماه هشتم پس از هجرت، گروهى از مسلمانان (شصت تن از مهاجران) به مقصد راه تجارى مكه- شام آماده حركت شدند.

فرماندهى اين عده با عبيدة بن حارث بود. افراد كاروان قريش، سواره و پياده، دويست تن بودند. فرماندهى اينان با ابوسفيان و به روايتى با عِكرمة بن ابى جهل بود. [3]

مسلمانان به جاى موردنظر رسيدند و روياروى مشركان قرار گرفتند. درگيرى اندكى ميان دو طرف روى داد و يكى از مسلمانان اولين تير را به سوى دشمن پرتاب كرد، اما درگيرى ادامه نيافت و طرفين از هم جدا شدند. [4]

هر چند ميان دو طرف درگيرى شديدى رخ نداد، ليكن دو تن از همراهان كاروان گريخته، به مسلمانان پيوستند. [5] اين امر براى سردمداران كفر يك هشدار بود و آنان را نسبت به نگهبانان كاروانها بى‌اعتماد مى‌كرد.

* 3- سريه سعد بن ابى وقاص: وى به همراه ده تن از مسلمانان مأموريت يافت كه راه كاروان قريش را ناامن سازد، اما پيش از رسيدن به مقصد، كاروان رفته بود. [6]

** 4- غزوه ابواء: يك سال- يا كمى بيشتر- پس از هجرت، رسول خدا (ص) در رأس دويست تن از مسلمانان به مقصد برخورد با كاروان تجارتى قريش و بستن پيمان عدم تعرض با يكى از قبيله‌هاى عرب، عازم شدند، ولى با قريش برخورد نكردند. آن‌

[1] مغازِی، واقدِی، ترجمه مهدوِی دامغانِی، ج 1، ص 6، انتشارات نشر دانشگاهِی.

[2] همان.

[3] تارِیخ طبرِی، ج 2، ص 402.

[4] همان.

[5] همان.

*- سرِیه به جنگهاِیِی گفته مِی‌شد که پِیامبر در آن جنگها شرکت نداشت.

[6] طبرِی، ج 2، ص 403.

**- غزوه به جنگهاِیِی گفته مِی‌شد که پِیامبر شخصاً در آن جنگها شرکت مِی‌کرد.