قرآن كريم درباره فرمان پيكار با ستمكاران مكه مى‌فرمايد:

(وَ ما لَكُمْ لاتُقاتِلُونَ فى سَبيلِ اللَّهِ وَ الْمُسْتَضْعَفينَ مِنَ الرِّجالِ وَ النِّساءِ وَ الْوِلْدانِ الَّذينَ يَقُولُونَ رَبَّنا اخْرِجْنا مِن‌ هذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ اهْلُها وَ اجْعَلْ لَنا مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا وَ اجْعَلْ لَنا مِنْ لَدُنْكَ نَصيراً) [1]

چرا در راه خدا و مستضعفان از مردان و زنان و كودكان جهاد نمى‌كنيد. آنان كه مى‌گويند: بار خدايا ما را از اين شهرى كه مردمش ستمكارند، بيرون آور و از جانب خود براى ما سرپرستى قرار ده و از جانب خود براى ما ياورى قرار ده.

با توجه به ضرورتهاى سياسى- اجتماعى و انجام وظايف شرعى ياد شده بود كه رسول خدا (ص) دست به عمليات نظامى زد.

تحركات ارعابى‌

بهترين تعبيرى كه مى‌توان درباره نبردهاى قبل از بدر به كار برد، «تحركات ارعابى» است، البته مانورى كه با دشمن حقيقى انجام مى‌شد نه دشمن فرضى و خيالى. مسلمانان در اين مانورها تا چند قدمى دشمن پيش مى‌رفتند و گاهى درگيريهاى لفظى و فيزيكى هم ميان آنها رخ مى‌داد. بنابراين آنها علاوه بر آمادگى رزمى، دشمن را ترسانيده، توان رزمى خود را بدو نشان مى‌دادند.

پيش از جنگ بدر، هشت اقدام نظامى از سوى مسلمانان بر ضد مشركان مكه صورت گرفت، كه در چهار مورد آنها شخص رسول خدا (ص) نيز شركت داشت.

چگونگى اين جنگها به اين شرح است:

1- سريّه حمزة بن عبدالمطلب: هفت ماه پس از ورود به مدينه، رسول خدا (ص) عمويش، حمزة بن عبدالمطلب را به فرماندهى سى سوار گماشت. هدف اين گروه تهديد راه تجارى مكه- شام بود. كاروان قريش را سيصد سوار همراهى مى‌كرد و

[1] نساء، آِیه 75.